Mengelpoezy. Deel 3
(1863)–Francis Jozef Blieck–
Auteursrechtvrij
[pagina 33]
| |
Lentetuiltje.
| |
[pagina 34]
| |
Op drempelsteenen waer de dood
De huisdeur voor myn liefde en voor myn vriendschap sloot;
Grond waer my alles, by 't vernieuwd ontwaren,
Ontroert, ja, trillen doet myn diepste zielesnaren;
Waer 't voetspoor van myn jeugd nog ligt in 't zand geprint,
Waer nog haer adem zweeft op d'adem van den wind; -
Geheugen, eer uw stroom in 't duister zal verdwalen,
Laet, laet my langs uw zoom een lentetuiltje halen.
Op dien voorzang volgt dat Lentetuiltje, beslaende eene uitgestrektheid van omtrent veertig bladzyden, meestal proza. De weinige daerin voorkomende verzen, uitmakende vyf stukjes, laten wy hier volgen. Het tweede en derde bieden, ten hoofde, eenige leemte, en geheel het vyfde duisterheid, wegens hunne afknotting van het proza waervan zy de voortzetting zyn. | |
I.
| |
[pagina 35]
| |
'k Riep hem toe: ‘Naer allen schyn,
Boertje, zal 't niet noodig zyn.’
| |
II.
| |
[pagina 36]
| |
Maer wal ontzag, verwondring baerde,
Het was myn sabel: geen rapier
Dat mynen kapper evenaerde.
Wat hy my kostte.... God, hoe dier!
Hy was, ik dorst het fier verkonden,
Myn werk, uit groenen tak ontstaen.
o! Hadde ik t'huis den stok gevonden,
Wat klopping had de held ontgaen.
Ik moest dien buiten af gaen kappen.
Welaen, een mes! Van argwaen vry,
Doorkruis ik 't veld met stille stappen,
Als heer op eigen landery.
Met graegte, ja, met liefdelonken
Beschouw ik 't eeuzaem houtvertoog.
Wat aental wilgen, elzentronken,
Een doolhof voor het kiezend oog!
Dees tak zou mogen dunner wezen,
En gene dikker. Wat te regt
Voor eenen sabel acht ik dezen.
Die is te knoestig of te slecht.
Hier, hier is 't onbetaelbre takje.
Wat vreugd! Ik vat het in der yl,
En breng het menig kerf en hakje.
De spatten vliegen..... Onderwyl,
Een boer, dien ik niet kon bemerken,
Schiet toe, ik weg, hy achter my.
Wy loopen, neen, wy reppen vlerken;
My noopt de schrik, hem razerny.
Hy grypt my aen, hy bonst my neder,
Hy schopt, terwyl ik uitgestrekt
In 't zand lig, rollend heen en weder,
En kermend dat het deernis wekt.
| |
[pagina 37]
| |
In 't einde moê van my te pynen,
Verlaet hy my met tragen tred.
Ik oog hem na, die in 't verdwynen,
Nog bromt en omziet. - 'k Ben gered!
Gered? Ach! ja, maer overwonnen,
Van haeg en heester wreed verjaegd.
Welaen, den veldtogt herbegonnen,
Een tweede stoute kans gewaegd!
o Tak! o teeken van myn zege!
'k Ontscheur u, 'k draeg u naer de stad.
Ik kom er, feestlyk onderwege
Beschaduwd door uw wieglend blad.
| |
III.
| |
[pagina 38]
| |
Niemand dacht zy op den stapel,
En terwyl zy nader trad,
Voelde ik my als opgeheven,
En geslingerd als een blad.
Nederspringen, 't liefje omhelzen,
Vlugten met beschaemd gelaet,
My verbergen; in een oogwenk
Wordt dit een voltrokken daed.
Maer wat volgt er? de overdenking
Van myn nakend liefdelot,
Lot dat my zal bitter smaken
In de schoolzael. - Goede God!
Voor heel 't leger, knechtjes, meisjes,
By den meester aengeklaegd,
En gestraft gelyk een luiperd,
En geschuwd van elke maegd.
Angstig kom ik tot de banken.
't Liefje ontbreekt er. Daer ontsluit
Zich de deur; zy treedt te voorschyn;
'k Beef, het klamme zweet breekt me uit.
Hemel, dank! Geen woord ontvalt haer,
En ofschoon de ontroering ziet
Uit hare oogen, in deze oogen
Lees ik toch myn vonnis niet.
| |
IV.
| |
[pagina 39]
| |
Van diepe zielrust tot de drift in 't hoogste wallen,
Om even spoedig in de kalmte weèr te vallen.
Onduerzaem onwèer dat elkeen,
Die hem niet kende, schriklyk scheen.
Zyne oogen schooten vuer, hy waggelde onder 't beven;
Zyne onderlip stak schuimende uit,
'En maekte een spel gelyk een spuit,
By 't schor geloei hem uit de borst gedreven.
Wee die een enkel woord, alsdan hem toegerigt,
Dorst uiten! Straks ontving hy in 't gezigt
Een stortvlaeg, natten wind en woorden
Die allerminst den smaek bekoorden;
Terwyl hy, zwygend en met zacht gelaet,
Den donderaer terstond had zien bedaren,
En helder als de dageraed,
Glimlachend op den zwyger staren.
Gewyd en ongewyd, gebieder, onderdaen,
Al die den koster iets bevelen kwam of vragen,
Was onderworpen aen zyn vlagen.
Geen een ontsnapte er aen,
Tenzy de goede zusier Treze,
De vranke Tré Crispyn,
En 't netste der koraeltjes. Deze
Herschiepen in een lam den brusken Kerk-Ursyn.
| |
V.
| |
[pagina 40]
| |
Ja, wreede smart. De maegd verkwynt alleen
In 't heiligdom der vaderlyke woning.
Daer schuilt zy met haer zielsbevalligheên,
In stillen kring van liefde- en eerbetooning.
Maer 't huislyk heil (die zaligheid op aerd,
Wanneer de mensch, den driftenstorm ontkomen,
Met kalmen blik op 's levens woelzee staert)
Is niet het heil van de eerste guldendroomen
Der jeugd. Haer hart ontluikt voor het gevoel
Der liefde, als voor den dauw de teedre bloesem:
Haer boeit en trekt een tooverachtig doel,
Verbeelding werkt, en hevig jaegt de boezem,
Tot hy veraême aen de echt- en vredekust.
Maer wordt de droom een hooploos doelbejagen,
Een traeg vergaen van moed en levenslust,
Een bange vaert langs klippen, en in vlagen;
De schipbreukling, verwyderd van het strand,
Beschouwt de dood in de opgeruide golven.
Hy worstelt nog, maer vruchtloos, steekt de hand
Uit, zinkt, en ligt in 't wieglend graf bedolven.
Valeria, uw liefde was uw dood.
Zy worde uw heil in Gods genadeschoot!
|