Mijn eigen zelf

[p. 32]

De baar

voor mevr. G.E.

De tuin des doods, half geplaveid met stenen,
waarin het zelfde leed gebeiteld staat
dat in de kale bomen is gaan wenen
en zich in marm'ren engelen verraadt,

zag deze regendag de baar aandragen
langs het naar herfst en tranen geurend pad
van één die alle leed scheen uit te dagen
dat hier illusieloos had postgevat.

Het was een mens die al in 't barre leven
tussen illusie en ontgoocheling
de warmte van zijn hart vergeefs gegeven
had en doodskilte terug ontving...

Wie legde op zijn baar die bos chrysanten,
die witte, en één enkele bloedrood?
Wie zegt dat koel adieu met die navrante
zinspeling op passie in de dood?