Mijn eigen zelf

[p. 29]

De visser

Hij zit op de dijk als een treurende gnoom.
Zijn hengel, dwars door het heelal gestoken,
reikt naar de onberekenbare droom
die hem gelokt heeft en gebroken.

Zijn ogen met de spleetpupillen
gericht op een verdwaasde talisman,
ziet hij die weifelzuchtig trillen
tussen verlangen en zijn ban

en zinken - en hij slaat een blanke vis
uit 't water, een roof uit een verzonken rijk
waarvan de droomspiegel gebroken is,

en de zon en hemel zijn een gebarsten prijk.
Het vissenoog dooft vol bekommernis
tussen de scherven op de dijk.