Anna Blaman over zichzelf en anderen. Poëzie, artikelen en lezingen

[p. 27]

Verduistering

Wij zaten om een kaars en voelden lust
iets ouds te zingen in dit gouden bad
maar geen begon of zei er wat
Toch was een ieder zich het goud bewust.

De duisternis in heel de stad
begon toen een romance op ontstemde lier
een snoek schoot in bleek harenwier
en een sirene gild' haar nooddruft zat

En wij, met zeven, sloegen vroom een kruis
De kaarsvlam schetst' enorme spoken
op de kartonnen wanden van ons huis

en monsterlijk gerekt of neergedoken
het rhythme volgend van geheim geruis
bleven wij roerloos van onszelf beloken