Anna Blaman over zichzelf en anderen. Poëzie, artikelen en lezingen

[p. 17]

De zeeman

Een lied heb ik van zee tot zee gespannen
en in het want school een groot violist
nu, schor gezongen naar de wal gebannen
weet ik dat ik me heb vergist

Terwijl de wind en mijn verlangen zongen
en onze schuit op dorre kusten voer
en de dolfijnen over 't water sprongen
en elke haven ree vond in een hoer

Terwijl de sterren blonken als verliefde ogen
waarom de tere lijn van een gezicht ontbrak
terwijl ik over een glas bier gebogen
sentimenteel over de liefde sprak

bleef, weet ik nu, mijn hart bestorven
in heug'nis aan een enkel avontuur
Ik heb een zelf getrokken doolhof rondgezworven
met als het middelpunt dit weerziensuur