Oude getrouwen

52. De Vos en de Slak.
(Een Fabel.)

Oef, oef! wat is het warm!’ riep Reintje de vos, en ging languit in het gras liggen aan den zoom van een bosch. Daar zag hij een slak langs zich heenkruipen. ‘Nou, jij zult vandaag ook niet ver komen, als je zoo voortgaat,’ zei Reintje.

‘Misschien nog verder dan jij,’ antwoordde de slak.

‘Nu, ik moet nog naar de stad,’ hernam de vos. ‘Willen we eens wedden, wie er het eerst is?’

‘Top!’ zei de slak, en vervolgde haar weg met haar huisje op den rug.

De vos liet haar stilletjes vooruitgaan. ‘Ik kan haar gemakkelijk inhalen,’ dacht hij. ‘Van avond, als het wat koeler geworden is, ga ik op reis, nu zal ik eerst een poosje slapen.’ Daarop ging hij een paar stappen in het bosch terug, maakte een nest tusschen dorre bladeren en legde zich ter ruste. Zoodra de slak geritsel achter zich hoorde, hield zij stil. Zij draaide den

[p. 91]

kop eens om, stak haar hoorntje omhoog en ging op haar huisje zitten, om beter te kunnen zien. Zoo bleef ze zitten loeren, totdat zij dacht, dat de vos wel ingeslapen zou zijn. Toen trok zij de hoorntjes weer in, nam haar huisje op den rug, kroop naar den vos, en verstopte zich in zijn dikken staart.

Tegen den avond werd de vos wakker en ging terstond op weg. Toen hij een poosje geloopen had, dacht hij: ‘Het verwondert me, dat ik de slak nog niet voorbijgeloopen ben. Zoo ver kan zij mij toch niet vooruit zijn; of zou ze misschien een korteren weg genomen hebben?’ Daarop haastte hij zich nog meer, en bereikte weldra de poort van de stad. Nergens

[p. 92]

had hij de slak gezien. Hij keerde zich nu verwaand om en riep spottend: ‘Slak, kom je haast?’ ‘Ik ben er al,’ antwoordde de slak.

Zij was ongemerkt uit den staart gekropen, en kwam nu het eerst onder de poort. Of de trotsche vos ook beschaamd op zijn neus keek. En bovendien had hij de weddenschap verloren.