|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
[In regenweertje]
Klein Klaasje moest er nog op uit,
't Was buiten leelijk weertje;
Hij nam z'n vaders paraplu,
't Was voor dit ééne keertje...
En boven, op het zwarte dak,
Ging 't rikke-tikke-tikke-tak!
Klein Klaasje vond 't grappig, hoor,
Er kwamen uit de zwarte lucht
Maar steeds nog harder buitjes,
En Klaasje bleef zoo droog als wat,
Omdat hij 't paraplu-tje had.
| |
| |
| |
| |
De menschen liepen als 'n haas,
Verlangden naar 'n vuurtje,
Maar Klaasje dacht: 't Is veel te fijn,
In 't wollen pakje dat hij droeg
Had Klaasje 't immers warm genoeg.
Daar kwam hij Lucie en Marie
Z'n beide buurtjes tegen,
Die werden, zonder paraplu,
Brr, kletsnat in dien regen.
En vriendelijk vroeg Klaasje nu:
‘Zeg, wil je soms mijn paraplu?’
| |
| |
| |
| |
Ze riepen allebei om 't hardst:
‘Welnee, m'n beste Klaasje,
We loopen ieder aan 'n kant
En jij in 't midden, baasje.’
Ze staken lachend, een voor een,
Haar arm door dien van Klaasje heen.
Ze werden met hun drietjes toen
Wat hadden ze 'n dolle pret,
Wat hadden ze 'n praatjes!
Die kreeg een drup en die een spat,
Maar niemand die er erg in had.
| |
| |
| |
| |
Maar wat gebeurde? - sapperloot,
Daar kwam een leelijk windje;
Hoei, hoei! - ‘Die kan toch blazen, hè?’
Zei Klaas, het kleine vrindje.
En raadt eens wat dat windje deed,
Hij greep Marietjes hoedje beet.
Hij rukte het van 't hoofdje af,
En ging er mee aan 't rollen;
De kleintjes deden erg hun best
En Klaas, natuurlijk ook van streek,
Liet 't paraplu-tje in den steek.
| |
| |
| |
| |
't Leek wel een hoepeltje, die hoed,
Dat ging maar door de plassen,
En 't windje dacht er ook niet aan,
't Fluweelen hoedje met den strik
Bedierf hij in een oogenblik.
Marietje wist gewoon geen raad,
Wat stond ze sneu te kijken,
Net als ze 't hoedje pakken wou,
Ging 't windje er mee strijken.
Opeens, wie had zooiets gedacht,
Verdween het hoedje in de gracht.
| |
| |
Het dreef er als een schuitje rond,
Geen bootsman kon het sturen,
En 't had van 't water en den wind
Veel meer nog te verduren.
Straks zou 't nog naar de diepte gaan,
En dan... o wee... wat dàn gedaan?
Die arme, arme kleutertjes!
Geloof maar, dat ze schreiden,
En 't windje lachte er wat om,
Want onderwijl, verbeeld je nu,
Verscheurde hij de paraplu.
| |
| |
| |
| |
Hij trok en trok er nog eens aan,
Rrrt, rrrt, ging 't zwarte goedje;
Dat was er even erg aan toe
Als 't mooi fluweelen hoedje.
Wel drie baleinen braken stuk,
Foei, foei toch, wat een ongeluk!
Toen Klaas, met z'n vriendinnetjes,
Nog om het hoedje treurde,
Toen zag hij niet, wat vreeselijks
Maar nu, ja nu bedacht hij pas,
Waar of z'n paraplu-tje was.
| |
| |
| |
| |
Precies op 't zelfde oogenblik
Was weer de wind gekomen,
Naar boven, in de boomen.
‘Hier,’ smeekte Klaasje, ‘blijf toch hier,’
Maar 't hielp ons kereltje geen zier.
't Leek net een echte luchtballon,
Je zag 'm àl maar stijgen,
Nee, Klaasje kon de paraplu
Krak... weer 'n scheur, dat deed een tak,
Die ook nog een baleintje brak.
| |
| |
| |
| |
Aan flarden ging de paraplu,
Alleen de stok bleef leven;
Daar zou papa, zoo meende Klaas,
En boven in dien boom te gaan,
Was ook zoo gauw nog niet gedaan.
Marie en Lucie, alle twee,
Die bleven maar aan 't huilen,
En niemand, die er ook aan dacht
Om ergens nog te schuilen.
Ze kwamen al zóó slecht te pas,
't Kon toch niet erger dan 't al was.
| |
| |
| |
| |
Zoo stapten ze naar huis terug,
Arm Klaasje, st, vertel 't maar niet,
Heeft voor z'n broek gekregen.
En waarom, waarom was dat nu?
Marietje kwam er beter af,
Wel keek mamaatje treurig,
Maar 't kindje kreeg een nieuwe hoed,
Een grijze, o, zoo keurig!
Daar zal Marietje nu voortaan
Wel nooit mee in den regen gaan.
| |
| |
|
|
