Imitaasjelear

[p. 82]

22

De oaredeis, it wie doe snein, besocht se al fêst om it earste haadstik te learen fan har stúdzjeboek. Se hie al kofje hân en se hie al bôle iten en no hie se neat mear te dwaan. Kaam Margreet no mar gau. No gie de tiid sa stadich en oars gie er hjir altyd sa fluch.

It learen woe net slagje. Hieltyd mar wer moast se de earste alinea oerlêze, mar se siet sa fol fan it idee dat it libben gau folslein feroarje soe, as it tenminsten noch mooglik wie, dat se neat opnimme koe fan itjinge dat se ûnder eagen hie.

Middeis kaam Margreet. Mei har stimme naam se de hiele keamer wer yn en al it lytsguod, de popkes, de fleskes en it húsrie liken ynienen wer besiele. Se fielde dat se in tydlike útfanhûzer west hie en no wer de gast fan Margreet. Dochs rûn se fluch nei de keuken om kofje te setten foar harren beiden.

‘Hèhè,’ sei Margreet en liet har yn 'e stoel falle. ‘Sjonge, wat wie dàt ferfelend en dreech, sis, ik woe dat ik mei dy meikinnen hie.’

‘Dat hie om my wol mocht,’ sei se en geat it wetter op 'e kofje.

‘Hoe hastò it hân? Lekker op dyn gemak, tink ik? Hast justerjûn de stêd noch yn west?’

Se hie net ienris oan dy mooglikheid tocht en gniisde wat yn harsels: hie se einlings de kâns om jûns fuort en dan siet se noch thús.

‘Nee, ik wie skjin yn ein,’ sie se mar.

‘Wol 'k wol leauwe,’ sei Margreet en stiek har sjekje oan. ‘Men rint ek net alle dagen fan hûs fuort. Hoe fielst dy?’

‘Raar,’ sei se. ‘Ik moat hieltyd oan harren tinke en oan

[p. 83]

it fertriet dat ik harren oandoch.’

‘Dat dogge se harsels oan fansels! Mar it bliuwt bysûnder om fuort te rinnen, dêryn hasto no ek ris in premjêre. Dat haw ik noch noait dien.’

Anke fertelde fan 'e flecht fan de freed- en de sneontemiddeis en se moasten no beide o sa laitsje om it stikkene rút. Ek fertelde se fan 'e fytsen, dy't op 't slot stien hiene en Margreet waard sa lilk as Anke it winske.

Se praten noch lang oer har âlden en Anke helle fan allerhanne kwestjes út it ferline oan. Mar doe sei Margreet op in stuit, dat har heit-en-dy eins al witte moasten wêr't se no wie en dat se se mar skilje moast. Anke sei dat se wier wol wisten wêr't se siet, mar Margreet hâlde oan en sei dat it oars wol tige bernich wie. Se skytskoarre der o sa tsjinoan, it wie krekt sa aardich wurden, no. Foar it earst hie se net tsjin de kommende tiid opsjoen. Moast de stimming dan al wer bedoarn wurde?

It wie healwei alven, dat se soene noch wol net op bêd wêze. Mei it hert klopjend yn 'e kiel, draaide se it nûmer fan har eigen hûs. Se krige mem oan 'e tillefoan en se miende in flueske fan triennen yn har stim te hearren, doe't mem har namme neamde: ‘Mefrou Stevens.’

‘Mem... it is mei Anke.’

It bleau stil, dêr by mem en se ferlear de moed dertroch om ûnferskillich te sizzen dat se hjir by Margreet siet en se der bleau. It seare stik yn 'e kiel like floeiber te wurden en doe gûlde se samar. Mem, oan 'e oare kant fan 'e tillefoanlijn, bleau stil.

‘Mem,’ snokkere se no, ‘it spyt my sa dat ik jim dit oandoch. Mar ik moat wol.’

[p. 84]

‘Anke,’ sei mem no einlings en se gûlde ek, koe se no heare, ‘komst no thús?’

‘Nee,’ sei se, wer wat fêster fan stim. Nee, tocht se, se hie dit hiele spektakel net om 'e nocht opset. Dit soe noch in hiel ein trochset wurde moatte.

‘Ik bin by Margreet,’ gie se fierder.

‘Dat tochten wy al, ja.’

Se makke in ein oan it petear op dat stuit, want it petear soe dy kant opgean, dat se dingen tasizze moast en dat koe no hielendal net. It ôfskie gie swier en stroef en doe't se yn it healtsjuster de trep oprûn nei de keamer fan Margreet, dêr't it ljocht no smûk baarnde, seach se wer dy bernefoto foar har, nommen op 'e jierdei fan beppe. Heit en mem seagen sa grutsk nei har en sy hie sa fol betrouwen de eagen op mem rjochte. Se fage mei de hân oer de eagen, wa betocht no soks op sa'n momint? It gefoel foar sentimint liet har ek net gau sitte: yn 'e swierste eagenblikken begûn sy oan har blide bernetiid werom te tinken.

Se gie stadich op 'e kessens sitten en doe't Margreet frege hoe't it ôfrûn wie, koe se net mear keare dat se begûn te skriemen. Yn in tel siet Margreet neist har en die de earm om har hinne. ‘Wat is der no?’ frege se sacht. Se helle wyld de skouders op.

‘Wurdt it dy tefolle?’

Anke knikte. Se skamme har foar Margreet. Earst mei grut geweld treinen nimme om by oaren ûnderdak te sykjen en dan nei it earste tillefoantsje nei hûs yn triennen. Se hiene inoar noch noait yn sa'n sitewaasje sjoen. Oant no ta hie it in rabjen west fan komsa oer har âlden en Margreet harres en de klassegenoaten. Triennen hiene se noch net by inoar sjoen.

In hiel skoft letter frege Margreet mei foarsichtigens

[p. 85]

wat se no fierder fan doel wie. Der soe wat barre moatte, sei se. Net dat se har it hûs útstjoere soe, hielendal net, mar se koe hjir net oant har eksamentiid ta wenjen bliuwe. Margreet die it útstel om moarn nei Donkersloot ta, dy wie de dekaan en hie fêst wol faker sokke putsjes by de ein hân.