13
‘Ik haw sa'n sin oan kofje,’ sis ik en Arjen suchtet: ‘Okee, okee,’ en bliuwt lizzen. Ik aai him oer de rêch, noch hielendal wiet fan it swit, en gean mei de finger by syn noas lâns, jou der in tikje op.
‘Hoe wie it?’ freget er.
‘Best,’ sis ik. ‘Hiel bêst.’
‘Bist leaf,’ seit er.
Lykas safolle kear earder sjoch ik mysels wer lizzen. Net út myn eigen gesichtspunt wei, mar fanút de hoeke by de doar. Sjoch, dêr leit Anke Stevens op bêd mei in man (en hoe'nien). Wa hie dat tocht?
It hat jierren duorre foar't ik der sels by wie, yn myn eigen fel wie. Heit en mem stiene altyd by dy doar nei my te sjen en troch har eagen seach ik ek nei mysels; as wie it in tillevyzjespul.
Ik haw Arjen dêr faak oer ferteld. Hy moat witte hoe'n striid oft ik hân haw om noch ris gewoan mei in man op bêd te kinnen. Hy mei der net samar fanút gean dat it foar my altyd de gewoanste saak fan 'e wrâld west hat.
‘Goh,’ sis ik, ‘dit hie 'k as fanke fan achttjin net tocht en net dreame kinnen.’
Arjen draait no de holle nei my ta, streaket my oer it hier, dat my heal oer de eagen hinget. ‘Nee, hen, Ankefanke,’ seit er en stapt dan by my fan it bêd ôf. Ik hear dat er it kofjesetapparaat oandocht. Ik bin lokkich. De rook fan kofje, Arjen dy't de hiele dei by my bliuwe sil, want it is snein, en fierder alles goed. ‘Ik haw in útstel,’ seit er as er mei de kofje wer by my werom komt.
‘Ik bin benijd.’
We sitte rjochtop tsjin de kessens oan, smoke in sjekje.
Auteursrechtelijk beschermd