De voet in 't graf

Erfsmet.

Delicta majorum immeritus lues.

horat.

Weinig is het, aan de zonden

Vastgebonden,

Steeds te struiklen op zijn baan;

Ook de misdaad onzer ouderen

Houdt de schouderen

Met des Hemels vloek belaân.

Nog waar 't weinig, om dit dragen

Wee te klagen,

Ware 't slechts een bloote last

Waar het lichaam dat zy drukte,

Onder bukte,

Aan het nakroost opgetast:

Maar ô neen; door 't bloed der Vaderen

In onze aderen,

Bruischt het ons door hart en borst;

En (ô God!) rampzalige erven

[p. 107]

 

Van 't verderven,

 

Hijgen wy van gruweldorst.

 

 

 

Ja, steeds hijgen, blaken, branden

 

De ingewanden

 

Op deze Aardsche legersteê,

 

En een hartdoorgloeiend prikkelen

 

Brengt ontwikkelen

 

Van steeds nieuwe zonden meê.

 

 

 

Als de distels op de weiden

 

Zich verspreiden,

 

Teelt die kanker immer voort,

 

En verslikt in nieuwe ranken

 

Alle spranken

 

Waar een reiner geest in gloort.

 

 

 

Waartoe zijn wy voortgesproten,

 

Zwakke loten

 

Van een zoo doorwormden stam:

 

Saploos hout en dorre bladeren,

 

Op te gaderen

 

Slechts tot voedsel voor de vlam!

 

 

 

Wat dan blijft voor nageslachten

 

Nog te wachten,

 

Telkens meer en meer verpest,

 

Meer verblind, verhard, vervallen,

 

In een brallen

 

Dat zelfs roem op schanden vest!

 

 

 

God des hemels! ach, zie neder!

[p. 108]

 

Breng ons weder

 

Tot Uw kennis, tot den plicht!

 

Laat geen last waar we onder bukken,

 

Gants verdrukken

 

Wie zijn oogen t' Uwaart richt! -

 

 

 

Ja, het oog op U geslagen,

 

Helpt Ge ons dragen,

 

Heelt Ge ons van 't verwoestend kwaad,

 

Stuit den voortgang van 't vernielen,

 

Redt de zielen

 

Eer 't ontzachtbre wraak-uur slaat.

 

 

 

Ja, daar wordt in Jezus wonden

 

Heil gevonden;

 

HY droeg onze last voor ons.

 

Ja, wy mogen in vertrouwen

 

Opwaart schouwen,

 

In den troost des Zoenverbonds.

 

 

 

1827.