Het leven en eenige uitgelezen gedichten

'T Grasviooltjen.

Qui benè latuit, benè vixit.
horat.

Bekoorlijk is uw bloeien,

ô Purpren violet,

Om wie de Zefirs stoeien

In 't dichte klaverbed.

ô Laat u door de bladen
Uw geur toch niet verraden,

Noch 't blinken van uw schoon;

Maar leer gelukkig wezen
In roem en lof te vreezen,

En uiterlijk vertoon. -

A!s, onder 't gras ontloken,

De nederige bloem,

Zoo leeft in schaaûw gedoken,

Verdienste zonder roem.

Maar ach! daar trekt zy de oogen;

[p. 200]

 

Der duisterheid onttogen,

 

Verzwelgt zy eer en lof;

 

Wordt driftig aangebeden;

 

Dan, met den voet getreden,

 

Als onkruid in den hof. -

 

 

 

Ook dit is u te wachten,

 

Wie de Eerzucht sloop in 't hart.

 

Zy teelt onruste nachten,

 

En dagen vol van smart.

 

Haar morgenschemer flikkert;

 

Maar ach! het zonoog blikkert;

 

De heldre kim verschiet;

 

De lucht is vol van dampen!

 

En 't leven gaat in rampen,

 

Met al zijn hoop te niet.

 

1825.