De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

[p. 181]

Aan koning Lodewijk,
By zijn verblijf in Italie.^*

Gy, wien uit warme Zuiderlucht

Die Maroos wieg omsuist,

De toon waarin Petrarcha zucht,
En Tassoos daavrend krijgsgerucht

Door hart en aders bruist:

Wien Sofokles, uit Griekens schoot

Aan Seines boord herteeld,

Racines gouden cyther bood,
Met nieuwe waardigheid vergood,

Met nieuwe kunst bespeeld:

Gy die, van 't warme bloed doorstraald,

Dat 's Dichters borst vervult,

Voor 't schoon der kunsten ademhaalt,
En fierer met heur lauwer praalt,

Dan met robijn gehuld!

Gy, Vorst, te groot voor staf en throon,

Wanneer hy laagheên kost,

Zoo achtbaar met een eppenkroon
Als toen de praal der wareldgoôn

Uw schouders had omdoscht.

Ach, waarom klinkt mijn toon niet meer

Waar hy uwe ooren treft!

Die toon, steeds vloeiend u ter eer
In spijt van 's noodlots wisselkeer;

Dien 't vrije hart verheft!

* Nalezingen II, 88.

[p. 182]

 

Die toon, die nooit verstommen zal

 

Zoo lang mijn borst nog rijst,

 

In spijt van 't onderdrukt Heelal,

 

En wie aan 't wentelziek geval

 

Zijn slaafsche dienst bewijst!

 

 

 

Ach! mooglijk ware 't u nog zoet,

 

Dat in 't ondankbaarst land

 

Nog één, één stervling wordt ontmoet,

 

Die aan uw deugden hulde doet

 

En 't hart u houdt verpand.

 

 

 

Nog één, die aan uw weldaân denkt!

 

Die in uw onheil lijdt,

 

Uw afzijn zuivre tranen schenkt,

 

En, welk een geest de tijden zwenkt,

 

Voor deugd en waarheid strijdt!

 

 

 

Maar neen, het trof uw hart te wreed,

 

Nog bloedende aan zijn wond,

 

Vernaamt gy op wat gruwzaam leed

 

De weldaad die gy vloeien deedt

 

Den grijzen balling stond!

 

 

 

Neen, zij het nimmer u gemeld,

 

Wat Bilderdijk verdraagt;

 

En hoe hy, door 't ontaartst geweld

 

Van 't godloost beulenrot bekneld,

 

Den Hemel uitkomst vraagt!

 

 

 

Neen, melde ik u dat jammer niet;

 

Die kommer, nooit beproefd,

 

Dan waar zich de afgrond meester ziet,

 

En God de teugels overliet

 

Aan eereloos geboeft'.

[p. 183]

 

Neen, hoor, verneem niet wat ik lij',

 

Sints de onherroepbre stond,

 

Dat Holland, van de woestaardy

 

Der opgevloekte helharpy,

 

By u geen schuts meer vond.

 

 

 

Neen, voed veeleer d' onnoozlen waan,

 

Uw edel harte zoet:

 

‘Ik heb den droeve welgedaan,

 

En, mocht mijn Koningschap vergaan,

 

Mijn weldaad bleef behoed.’

 

 

 

Zy bleef, ô Koning! ja, zy bleef,

 

Voor dit mijn hart, en God.

 

Ja, (wie ze op 't vlotte zeestrand schreef!)

 

Waar ze eens uw' naam in 't harte dreef,

 

Is weldaad boven 't lot.

 

 

 

Ja, 't dankbre hart geniet haar steeds,

 

Ook daar heur vrucht verviel.

 

In 't middelpunt des diepsten leeds,

 

By d'ijzren neep des hongerbeets,

 

Verkwikte zy mijn ziel.

 

 

 

Doch wee wiens borst voor braafheid slaat,

 

Waar 't brullend ongediert',

 

Dat God en menschlijkheid versmaadt -

 

Waar 't heilloos mommend Staatsverraad -

 

Zijn Helsche zege viert!

 

 

 

Wee dien! Maar neen, wat zegt mijn mond?

 

Neen, wel hem, die dan lijdt,

 

En zoo hy ooit voor de Onschuld stond,

 

Ook die hem 't bloedend hart verbond

 

Zijn bloed en welvaart wijdt!

[p. 184]

 

Neen, speel de roof met erf en goed,

 

En wat uw hand my gaf!

 

Eer 't onbescheid my zwijgen doet,

 

Eer sta ik 't oovrig van mijn bloed

 

Aan hun verwoedheid af.

 

 

 

1816.