De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

[p. 153]

Aan den koning
in 't hevigst mijner ziekte.^*

Ga, laatste trek van mijn verzwakte hand,

En breng den Vorst die Hollands rijkskroon spant

Den jongsten groet, van uit mijn hart gevloten,
Wanneer mijn ziel, dees aardschen kring ontschoten,

Van naderby, den Hooger throon genaakt,

Wiens Englenwacht ook voor den zijnen waakt!

Ga, breng dien Vorst, wanneer mijn koud gebeente
Gevoelloos slaapt in 't ijskil grafgesteente,

Den laatsten dank, dien, naast aan God-alleen,

Mijn vlotte ziel op 't nietig hier beneên,

Daar de aard verdwijnt aan mijn verduisterde oogen,
Hem toeâamt, rein, en onbesmet van logen

Maar in 't gevoel versmolten en verrukt,

Dat door geen pen, geen tong, wierd uitgedrukt,

Maar de eeuwigheid met wellust kan doordringen:
Erkentenis, de zang der hemelingen!

Een zucht nog rest, die d' onbegrijpbren knoop

Des levens slaak, het stokkend werktuig sloop,

Het bloed doe staan, het werkzaam brein doe rusten,
En me overvoer naar de onbekende kusten,

Van waar, omhuld met ondoordringbre nacht

Geen stervling ooit berichten wederbracht.

Dat land van hoop, van schrik, en heet verlangen,
Met nevelen voor 't sterflijk oog omhangen,

Waarnaar dit hart in 't kloppen van de borst,

Zoo rusteloos, zoo vurig heeft gedorst.

Dat zuchtjen rest, en ach! wat mag het beiden,
Door 't maatloos vak mijn zeilen uit te breiden,

Mijn ankertouw te scheuren van den wal

* Nalezingen I, 118.

[p. 154]

 

Die 't wederhoudt? geen wisselziek geval

 

Heerscht op die zee met ongestâge winden;

 

Geen roer behoeft om hier de reê te vinden.

 

De noordstar wenkt, trekt zelf het vaartuig aan,

 

En laat niet toe, te feilen op zijn baan.

 

Maar voel ik niet dat luchtjen zich verheffen,

 

Zijn' kouden ril mijn' matten boezem treffen!

 

De kabel knapt, en strand en strandkâ wijkt:

 

Ik duizel reeds, mijn zelfgevoel bezwijkt.

 

Vaartwel dan, gy, die aan den rand der baren,

 

Mijn wijkend schip bedeesd staat na te staren!

 

Vaartwel, vaartwel, tot dat een ander tij

 

U tot my voert uit 's aardrijks woesteny!

 

Één haven wacht en zal ons allen bergen;

 

ô Laat mijn tocht u slechts geen tranen vergen!

 

Geliefde Gâ, die rust en lust en jeugd

 

Mijn' ouderdom met onverbeeldbre deugd

 

Geöfferd hebt, en al mijn tegenheden

 

Voor my getorscht, voor my alleen geleden;

 

De hemel kent uw ongelijkbaar hart!

 

ô Zij mijn dood uw allerlaatste smart!

 

En gy, mijn kind, het eenigst, ons gebleven,

 

Van wat Gods gunst een vruchtbre koets mocht geven;

 

Beschrei, ô neen, beschrei den Vader niet,

 

Die reeds zoo vroeg aan uwen arm ontvliedt!

 

De Godheid leeft, en is u eindloos nader,

 

Dan al de zucht, de teêrheid van een' Vader!

 

Zy strekt haar oog, ô al te weeke spruit,

 

Zy, arm en hand tot uw bescherming uit,

 

En schonk (een volk dat op haar hoopt, genadig)

 

Haar eigen beeld, voor deugd en trouw weldadig,

 

In d' eigen Vorst, door haar Voorzienigheid

 

By Hollands nood ten zetel opgeleid,

 

Die aan mijn ziel een reeks van tegenspoeden

 

Door de eêlste gunst grootmoedig wou vergoeden.

 

Mistrouw niet aan zijn goedheid, teder wicht!

 

Zijn boezem was gevoelig voor mijn dicht,

 

Was 't voor mijn leed. Uw droefheid zal hem roeren:

 

Laat hoop op God u aan zijn voeten voeren;

[p. 155]

 

Leg voor zijn' throon mijn dankerkentnis neêr;

 

Zijn edel hart behoeft geen' prikkel meer!

 

Gy, zeg hem al, wat dezen pennentrekken

 

Ontbreekt, om hem uws vaders hart te ontdekken,

 

Aan hem verknocht, ook boven plicht en dank,

 

En steeds verkleefd tot 's levens laatsten sprank!

 

Wat zeg ik? neen, dat na het jongste snikken

 

Op u, op de aard niet teder neêr zal blikken,

 

Of zegenen het groot, het heilrijk uur,

 

Dat Neêrland schonk aan zijn gewenscht bestuur,

 

En door den zang van Gods verheven Engelen

 

Zijn' naam en God in dankbre klanken mengelen.

 

 

 

Leyden,

 

 

 

Herfstmaand 1808.