De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 12

[p. 1]

Dichterlijke zelfbeschrijving.

[p. 3]

Gibeon.^*
(I Koningen III.)

Gy, knaapjen, dat, op uwen Cats geleend,

Zoo somber lacht, of zoo gevoelig weent!
U gunt het Lot, by d' ingang uwer dagen
Het geen gy kiest, van Gods bestuur te vragen.
Zie overvloed, zie rang en waardigheid,
Zie levenslust, en al wat eerzucht vleit,
U voorgesteld. Ja, alles moogt gy hopen,
Zet slechts uw hart voor 's levens schatten open.

Begeert gy goud, dat alles geeft op aard? -

Behoê my God! ik voel my beter waard. -
Zoo trekt u 't hart, langs glinsterende trappen
Naar rang, gezag, en hoog bewind te stappen? -
Genâ, ô God! verschoon my van dat pak!
Ik ken mijn hals voor dat gewicht te zwak. -
Zoo wilt gy roem? - Hoe! dat my menschen prijzen?
Neen, moog mijn hart zijn eigen vonnis wijzen? -
Nu: wijsheid dan? - ô Die haar kiezen mocht!
Maar ze is te na aan ijdelheid verknocht.
Ook deze niet. Wat zou me een kennis baten,
Die me of bedroog, of dwong my-zelv' te haten? -
Gy hebt gelijk. Neem 's levens blij genot,
Gezondheid, vreugd, genoegen in uw lot. -
Genoegen -? Ja. - Maar in de vreugd van 't leven?
Neen, 'k heb geen hart om aan die schim te geven. -
Wat wilt ge dan? - Helaas! ik wensch zoo veel. -
Doch God heeft meer. Wat vraagt ge voor uw deel? -

* Najaarsbladen I, 148.

[p. 4]

 

Van zuiver vuur voor 's naasten heil te branden.

 

Van nut te zijn, als werktuig in Gods handen. -

 

Het zij zoo! - Recht en onschuld voor te staan,

 

En 't waarheidslicht te schiften van den waan. -

 

Dit vordert moed en eindloos zelfverzaken. -

 

Wat anders toch zou my gelukkig maken? -

 

In zwoegen, zorg, en kommer, en verdriet,

 

Gaat, eischt gy dit, uw levensloop te niet. -

 

Ik torsch dat leed: het voorwerp leert my lijden. -

 

Beproef u wel! daar naken wranger tijden. -

 

Zy naken! 'k neem wat my Gods wijsheid zend. -

 

Maar ballingschap! behoeftigheid! ellend! -

 

Zijn zoet, voor plicht, voor Godsdienst, en geweten.

 

Bewaar ik die, ik zal my zalig heeten. -

 

Maar, zoo de haat u voerde op 't moordschavot! -

 

Door 't bloedig zand loopt ook een weg tot God. -

 

Maar lijf en geest zijn eindig in hun krachten. -

 

Waar de aard bezwijkt, is steun van God te wachten. -

 

Maar bitse spot, die diepe wonden bijt,

 

Vervolgt u licht. - Zoo 't hart my niets verwijt! -

 

Het lasterspog zal op uw onschuld kleven. -

 

Ook dat zij God', en Hem-alleen, verbleven! -

 

Wat vraagt ge dan in zoo veel ramps ter troost? -

 

Een teedre Gâ, en my gelijkend kroost!

 

 

 

1760, doch sedert beschaafd.