Het groot bescheurboek

(1986)–Wim de Bie, Kees van Kooten– rechtenstatus

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

Doe meer met luchtig beton

In samenwerking met de Stichting Nederland Hoe Langer Hoe Hekker en de CPNB (Commissie Propaganda Nederlands Beton), presenteren de Bescheurkalenders 1983 deze week de uitslag van de Nationale wedstrijd Doe Meer Met Luchtig Beton.

Hier ziet u de jury, bestaande uit de heren K. van Kooten (links), W. de Bie (rechts) en Beton van Duinhoven (niet op de foto), bezig met de beoordeling van slechts enkele van de duizenden inzendingen, die het gevolg waren van de oproep om Betonideeën in de Woonkrant van de Telegraaf.

Een eervolle vermelding gaat naar dit ‘Huisnummer in Beton’, een inzending van de heer Van Poppel, Appelstraat 7, Wageningen.

Hier werd een gedurfd en toch beschaafd gebruik van luchtig beton gemaakt, oordeelde de jury.

De derde prijs ging naar mevrouw T.S. Elliot, Slauerhof 14, Kouwenaar, voor haar betonnen lectuurbak.

De jury was vooral gecharmeerd van de wanhoop die uit deze toepassing sprak. Bravo, mevrouw Elliot!

Voorgaand Voetenbankje was goed voor de Tweede Prijs. ‘Ineens zag ik het’, schreef de heer Leipert uit IJsselstein. Ook de jury zag deze betonvondst ‘helemaal zitten’.

De hoofdprijs (een ritje in een heuse betonmolen) gaat naar de heer W. Paulus te Hilversum, voor zijn bijzonder stemmige Betonnen Kerstkandelaber.

De overige prijswinnaars krijgen hun prijzen (resp. een betonnen paraplubak, een betonnen reiswekker en een betonnen broodtrommel), voorzien van een betonnen oorkonde, uiterlijk maart 1987 thuisbezorgd.

Allemaal bedankt voor het meedoen en onthoudt: Nederlands beton smaakt naar meer, geef daarom eens zo'n feestelijke Betonbon cadeau!

Renomop

Onlangs kocht W. de Bie twee levende ganzen op de haagse Hobbemaplein-markt.

Bij het verlaten van de markt, stuitte W. de Bie echter op de haagse zangeres Vanessa.

W. de Bie vroeg Vanessa hoe zij naar huis dacht te gaan - door het Haagse Bos of gewoon via de Pletterijkade. ‘Nee, ik ga door het Haagse Bos’, antwoordde Vanessa. ‘Dan loop ik zover met je mee’, repliceerde W. de Bie. ‘Oh nee, dat doe je niet hoor!’ riep Vanessa, ‘want dan zou je de gelegenheid wel eens te baat kunnen nemen!’ ‘Hoe kan ik nu de gelegenheid te baat nemen met onder iedere arm een levende gans?’, vroeg W. de Bie onschuldig.

‘Nou’, antwoordde Vanessa, ‘ik zou ze natuurlijk even voor je vast kunnen houden.’

En aan zijn binnenspiegel hangt een Behaatje.

Hun mopje

De heer Ternauw:

Wij vinden, gelukkig, vrijwel niets leuk.
Waarom niet? Daartoe is onze smaak eenvoudig tè fijnmazig. Wij verkeren regelmatig in kringen waar wel eens een mopje wordt verteld, maar dan zien mijn vrouw en ik elkander aan en

	dan vragen wij ons af: wàt vindt men daar nu in 's hemelsnaam léuk aan? Wij zijn buitengewoon gelukkig, maar wij lachen vrijwel nooit. Korrektie: wij hèbben eens samen gelachen, om een mopje.
Mevrouw Ternauw:	Om een mòpje?
De heer Ternauw:	Om een mopje.
Mevrouw Ternauw:	Ik weet van geen mopje.
De heer Ternauw:	Ik wel. Dat was namelijk dat mopje van...vertelde Màx dat mopje niet?
Mevrouw Ternauw:	Màx, een mòpje?
De heer Ternauw:	Dat zeiden wij immers nog tot elkander: niks voor Max, een mopje. Maar het was een mopje, waarvan wij beiden zeiden: kijk - dàt vinden wij nu een grappig mopje! Waar ging dat mopje nu toch ook al weer over?
Mevrouw Ternauw:	Ik ken geen mopjes...
De heer Ternauw:	Jawel, jij kent dat mopje net zo goed als ik...Hoe wàs dat mopje nu toch ook alweer? Het was dat mopje van...Max vertelde ons dat mopje bij de gouden handdruk van Hènk...Het was een mopje over een glazenwasser...
Mevrouw Ternauw:	Die ergens de ramen kwam lappen?
De heer Ternauw:	Jij kent dat mopje dus wèl, zie je wel. Dat mopje van de glazenwasser.
Mevrouw Ternauw:	Nee, het was een bòrdenwasser.
De heer Ternauw:	Herstellen. Het was een glázenwasser. Het was een mopje, heel aardig, maar het ging over een Glázenwasser.
Mevrouw Ternauw:	Een bordenwasser.
De heer Ternauw:	Over een glázenwasser. Nee...het mopje ging eigenljk over een dienstbode.
Mevrouw Ternauw:	Op een ladder.
De heer Ternauw:	Dat hóeft niet op een ladder. Max heeft het niet over een ladder gehad...In elk geval: in '76 hebben wij samen inderdaad een keer gelachen, om een mopje over een dienstbode.
Mevrouw Ternauw:	Op een ladder.
De heer Ternauw:	Maar het mopje kan ook zònder ladder.
Mevrouw Ternauw:	Ik heb het meest gelachen om die ladder.
De heer Ternauw:	Dan bel ik vanavond Max, die moet ik toch nog hebben voor een paar lastigheidjes, en dan vraag ik Max en passant naar het mopje.
Mevrouw Ternauw:	Ja, ik wil ons mopje best nog een keer horen.
De heer Ternauw:	Ik ook, ik ook.

Wat bleef Baasje toch lang weg. Hondje werd er zenuwachtig van!

Prof. Dr. Joseph Ischias

 
Naar binnen- of naar buitenland,
 
naar 't bos of naar de zee:
 
uw billen zitten nooit onthand -
 
papieren bril reist mee!

Vorige Volgende