Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

[p. 285]

Nederland, hoe langer hoe hekker

Zielige hekken

Het oude hek had honderd jaar dienst gedaan.

Een paar overgebleven staanders kwijnden weg als pispalen.

In één dag werd er een bouwhek voor in de plaats gekletterd.

Het oude hek voelt zich gepasseerd.

Het wil niet eens weten wat er op het terrein wordt gebouwd.

Zullen wel Luxe Appartementen worden.

Of Kantoorruimte, voor jaren te huur.

Ja, dat komt ervan als we eventjes roef roef een hekje denken te kunnen neerpoten. (Zodat de volle vuilniszakken niet gejat kunnen worden!)

Kopen we even een hekje per strekkende meter.

En er moet ook nog een draaihekje in?

Hupsakee! Knal! Bang!

Die bestaat nog niet: de Gemeentelijke Hekkeninspectie.

Dat zie je niet veel in Nederland:

een verwaarloosd boshek!

Een geval om over na te denken, want het bos achter dit hek, ligt er nog prachtig bij.

Heeft dit hek, ‘toen het nog goed was’, zich al die jaren voor niks rot staan te waken?

Een krepeergeval.

Zijn er in heel Nederland nou niet een paar liefhebbers te vinden die zo'n hekje gratis en vrijwillig willen helpen?

Wat met knotwilgen kan, kan toch ook met hekjes?

[p. 286]

Ach jeetje!

We kwamen een bielsje tekort!

En om nou die bovenste biels helemaal te gaan doorzagen, ja zeg, zien we zo bleek?

Dus toen hebben we het gat met een paar gebroken tuintegels op ‘bielzenmanier’ gedicht.

Presentatie

‘Het bezwaar van de oude Valhelm heren, ik heb er hier eentje meegebracht, ach juffrouw Elzinga - misschien wilt u zo vriendelijk zijn hem even op te zetten, fijn, dank u wel, nu u ziet het zelf wel heren: het is dat wij juffrouw Elzinga allemaal goed kennen, maar anders zouden wij bij dit oude model Valhelm bij voorbeeld niet kunnen zien of zij blond of donker haar heeft, en ook haar neus en voorhoofd niet, maar feitelijk alleen de ogen...Terwijl bij Onze Valhelm van Perspex, TNO-gekeurd, alles bij elkaar misschien nog wel ietsje sterker dan de konventionele Valhelm, daar zien wij door het transparante karakter het hele gelaat van juffrouw Elzinga, en het zelfde geldt natuurlijk voor de heren.

Wij zien dus voor Onze Valhelm een enorm gat in de markt binnen het hele motorgebeuren, ik denk hier aan de groethandeling zoals bij motorrijders te doen gebruikelijk, dus een zekere meerwaarde in het sociale vlak, dat wij met Onze Valhelm daar ook een nieuw stuk warmte in kunnen brengen.

Ach houd u de helm nog even op, juffrouw Elzinga, dan mogen onze heren van de Buitendienst nu even proberen met de hamer.’

Aan onze bescheurders

Verbreekt allen de kettingbrief!

Het is nu drie uur in de nacht en ik pauzeer even om deze noodkreet te slaken. Zometeen ga ik weer verder. Ik moet nog drie kettingbrieven overschrijven, in enveloppen stoppen en frankeren, zodat mijn dochter ze morgen, op weg naar scnool, in de brievenbus kan stoppen.

Heeft u hem al ontvangen, deze kettingbrief? Ook nooit de precieze werking van de kettingbrief begrepen?

Ook al kettingbrieven ontvangen toen u zelf nog amper kon lezen of schrijven, zodat ook ùw ouders tot laat in de avond bezig waren met het overpennen van de huiveringwekkende bevelen?

1.	Stuur een kaartje naar de eerste naam van de lijst en zeg dat de Ketting goed gaat.
2.	Schrijf deze brief zesmaal over en stuur ze naar een vriend of vriendin.
3.	Laat de eerste naam van de lijst weg en vul je eigen naam en adres onderaan de lijst in.
4.	Post de brieven binnen vier dagen, anders is de ketting gebroken.
5.	Na 24 dagen krijg je honderd kaarten.

En dan stond er, en dat staat er nog, en kinderen sliepen en slapen niet van dat angstaanjagende zinnetje:

VERBREEK DE KETTING NIET!

‘Ach meisje, dat is toch onzin? Die brieven kregen pappa en mamma vroeger ook. En wij hebben nog nóóit honderd prentbriefkaarten tegelijk ontvangen. Zelfs niet ééntje!’

‘Ja maar het móet, want anders verbreek ik de Ketting!’

‘Nou dat geeft niks hoor, en ga nu maar lekker slapen.’

‘Nee, ik móet ze overschrijven, want als ik niet meedoe gebeurt er iets heel ergs!’

‘Hoe kom je dáár nou bij?’

‘Nou dat zei Peter.’

‘Dan zal pappa wel even bellen met de pappa van Peter.’

Er is dus nog niets veranderd. De Kettingbrief is nog altijd een op angst gegrondveste truuk van twee zich vervelende kinderen (‘krijgen we over een paar weken allemaal ansichten; gebeurt er tenminste weer eens wat!’) of een mala fide volwassene (‘ontvang ik binnen een maand 1024 maal ƒ 5,-!’).

En de ontwikkeling van de fotokopieer-apparatuur werkt het opzetten van kettingbrieven alleen nog maar in de hand, die voor ‘overschrijven’ immers niet meer gebruikt hoeft te worden!

Tegenwoordig houdt de kettingbrief zijn kleine geketenden nog een andere worst voor: als we de ketting niet verbreken en doorgaan tot in het jaar 1986, DAN KOMEN WE MET ZIJN ALLEN IN HET GUINNESS BOOK OF WORLD RECORDS!

[p. 287]

Over de ellende die de heer Guinness met zijn Boek op zijn geweten heeft, graag een andere keer!

Nu verscheur ik mijn drie al overgeschreven kettingbrieven en smeek u, bij ontvangst, het zelfde te doen. Ter ondersteuning geef ik u nog enkele recente praktijkvoorbeelden waaruit moge blijken dat het buitengewoon verstandig is wanneer u, als bescheurouder, de ketting zo vaak u maar kunt verbreekt.

Miss Alice Dodgson uit Guildford, Engeland, kreeg een kettingbrief, liet hem slingeren, schreef hem nimmer over, verbrak dus de ketting, en won een jaar later in de britse voetbalpool een bedrag van twee miljoen pond!

De kleine Charles Proust uit Combray, Frankrijk, verscheurde kort na elkaar ZES ontvangen kettingbrieven en werd tien jaar later vader van een kerngezonde tweeling!

Horst Buddenbrook (7) uit Lübeck, heeft nooit één kettingbrief voortgezet, trouwde met de vrouw van zijn dromen (8) en is thans een zeer geziene, dolgelukkige Mercedes-dealer in Mannheim!

U bent dus gewaarschuwd!

Een moderne bescheurvader.

Huisman

Goed - Hij is nu dus Huisman.

Of liever gezegd: zo noemt hij zichzelf, tegen anderen.

Hoewel zijn vriendin, na thuiskomst van haar dagtaak, nog altijd het grote soppen, dweilen, boenen, strijken en wassen doet.

Hij houdt zich intussen bezig met de kleinere karweitjes en verbeeldt zich, al doende, dat hij meer oog heeft voor de schoonheid van het huishouden dan zij ooit bezat.

‘Zou ze bij voorbeeld wel eens gezien hebben hoe ontroerend teer en kaarsrecht zo'n stoflijntje blijft liggen wanneer je net een veeg met de stoffer hebt gegeven en vervolgens het blik een stukje achteruit trekt?’, denkt hij, elke dag opnieuw, wanneer hij tegen elven de keukenvloer aanveegt terwijl de koffie doorloopt. Hij besluit deze schoonheids-ervaring voor zichzelf te houden.