Het groot bescheurboek

Een bloemlezing van de tussen 1973 en 1986 verschenen Bescheurkalenders

[p. 263]

Nederland hoe langer hoe hekker

Zo is het begonnen.

In het vlakke land is een hek neergezet.

En toen was het hek van de dijk.

In dit Bescheurjaar zullen wij u laten zien wat de gevolgen waren.

Iedere inwoner van dit dichtbevolkte land heeft een kleine plek ter beschikking.

Om die plek heen heeft hij een hek gezet.

Hekse Historie

Een hek uit 1890.

Zonnemotieven in schitterende Art Déco.

En hoe lieflijk zijn de bewaaksters.

Nog niks geen slagbomen, intercom, key-cardsystems, zwaailichten op electrisch bediende schuifpoorten, of doorgangsbeveiliging met fotocel.

Woonde hier een rijke Hollander, die handel dreef met Turkije?

Turkse sigaretten?

Meerschuim?

Mohair?

Vanaf 1930 ging men zó het woonerf behekken;
een stenen muurtje, met daarop het één- of tweebuizige hekje.

Het Totale Hek van alle achterelkaar geplaatste Nederlandse hekjes van dit type, loopt 3x om de aarde.

[p. 264]

In het begin van de Zestiger Jaren werd het ijzer onbetaalbaar.

We dachten nog wel dat de bomen niet opkonden: het eerlijke, ruwhouten hek werd razend populair.

Er staat geen boom in dit tuintje.

Die boom is het hek.

En in onze Tachtiger Jaren?

Dit rijtje sobere eensgezinswoningen is nèt opgeleverd. (Kijk 's naar de schoorstenen, maar dat is een ander verhaal.)

De tot een minimum terugbezuinigde hekjes hoorden erbij: wat paaltjes met wat ijzerdraad.

Maar: de Mens is een Hekkenzetter.

Dat tuintje rechtsonder gaan we morgen eens van dichtbij bekijken...

Kijk: ze wonen er nog geen week, maar aan de hekjes is hard gewerkt.

Voorop is een betonnen rand geplaatst en langs het pad ligt een bakstenenhekje in de vorm van een haaiengebit.

Wie dit huis benadert, wordt door het hekje opgeslokt.

De voordeur is een slokdarm.

Zoon van arme mensen

Er zijn kamervragen gesteld over de privé-uitstapjes die hij in zijn dienstauto met chauffeur heeft gemaakt, als Directeur van de Stichting. De Stichting wordt momenteel doorgelicht door Lakeman, van de Sobi. Vanmiddag moet hij een Culturele Prijs uitreiken, in Gouda. Straks, achterin de wagen, zal hij even doornemen waar het eigenlijk over gaat. Hij kleedt zich aan; zij houdt zich slapend. In de vijftien jaar die hun verhouding nu sleept, heeft hij nog niet één nacht bij haar geslapen. Meestal doen zij het tussen de middag (dan kan hij een lunch declareren), soms wordt het iets later, maar altijd ligt hij overdag bij haar in bed. ‘Ik moet vanavond dineren met de Belgiese Ambassadeur’, zegt hij, en hij hoort dat het nog te trots klinkt. Zij knort en hij vertrekt. Hij moet niet teveel drinken, vanmiddag in Gouda. Er zal wel kaas zijn, dat scheelt. Discipline en concentreren. Hij weet precies wat er gebeurt wanneer hij vanavond aangeschoten aan dat diner begint; dan zal hij tegen tienen, dronken en zonder het zelf nog te merken, zijn vork van zijn linker- in zijn rechterhand nemen, en zo verder eten. Zijn beide ouders leven nog, maar ze zien hem alleen in de krant.

Hij verwijt hen dat zij altijd met hun vork in de rechterhand aten en dat hij pas op zijn tweeëntwintigste een beetje behoorlijk kon eten met zijn vork links en mes rechts.