|
| |
| |
| |
| |
Jacobus aen Sylvanus,
Namaels tot Philippis in Macedonia, na veel pynigen, als Martelaer gestorven.
Jacobus de soon van Zebedaeus met het swaerd gedood, door Herodes Agrippa; binnen Jerusalem.
GEroepen, van mijn net, en arme vissery,
Daer 't land van Zabulon het Galileër ty
In de oren ruyscht, ben ik, Sylvanus, hert der vrinden,
Gewaerdigt van Gods Soon, het levens-ligt te vinden,
De Vaderen belooft. Gods liefde-vuur ontstak
Een brand in mijne borst, onnoemlijk heet; ik brak
| |
| |
Van vader, en van al dat 't mijne was te achten,
My, en mijn liefden af. Gods kracht beschikte krachten
Om wonder-daden, vol van God te werken, en
Het onbekeerlijk volk door woord, en tekenen,
Daer 't Jodendom het meest naer neygt, te brengen onder
Gods lichte ziele-juk. de naem van Soons der donder
Ontsing ik, en mijn broer, so stelde ons Iesus merk
Van sijne herte-gunst, na dat ik meenig kerk,
En heuvel had betreên, Gods Woord in dorp, en steden
En oever-vlakten, rond geleerd had, en belenden.
Gaen wy Ierusalem, noyt noem ik dese stad,
Of mijne koon werd als dit vlack'rig blad beklad,
Wijl ik te Salem, ook aen Golgotha moet denken,
Dat Golgotha, dat my in tranen doet verdrenken,
Wijl ik de Levens-son daer duyken sag ter kim:
Maer sagt bedwing uw tocht, mijn weeke hert, en klim
In hooger aendacht op, van daer, daer, uyt die kimmen,
Hebt gy het eeuwig lincht in de eeuwigheyt sien klimmen,
Daer saegt gy 't reynste lam op-offeren; ja Godt,
Geworden om den mensch, een mensch in vleesch, ons tot
Besolding toegeweyt, na sijne Godheyt keren,
En teffens last, en leet, van 't lastig leven weren:
Maer, 'k dwael te verre uyt 't spoor, wy gaen Ierusalem
Besoeken, daer ik nu genepen in de klem
Van vorst Herodes klaeuw, geheyligt ben te proeven
Den kelk ons lang voorseyt, dan 't kon my niet bedroeven,
Toen moeders kintse bê mijn lieve Iesus bad
Dat sy graeg hare soons, aen sijne zijde had
In de opperheerschappy. wy wachten hooger troonen
O! vaders bed-genoot, God sal mijn kruyn bekroonen
Met de onverwelkte krans van sijn genâ, hy sal
Met onbevlekt gewaed van witte zijde, in 't dal
Der vrolijkheyt my kleen. my sal een glans omschijnen,
Die vanverposen weet, van eeuwen, noch verdwijnen.
| |
| |
Mijn ziele gaept, en grijpt na den Verlosser, kom
Breng my in de ommering van 't hemel-heyligdom!
Wat schemerde mijn oog! wat beefde mijne benen!
Toen ik ten top der berg wier met een licht omschenen,
God sag in samenspraek met Elias, en hem
Die Israël verloste uyt Pharos schepter-klem.
Dit was een voorsmaek, van de weelde, noch te smaken
In voller heerlijkheyt. ik kon met hem niet waken
In 't Hof Getzemane, daer ik als tuyge van
Sijn ziele-wee, met hem den strijt niet strijden kan.
Na 't lijen van Gods Soon heb ik met leer, en leven
Gewaelt voor Jesus eer, my vol van drift, begeven
Door gantsch Samaria, Iudaea, en waer meer
Een oegst te wachten stond in Christelijke leer;
Tot my Ierusalem weêr vind in hare wallen.
Ach! vrind, nu wil een storm van ramp my overvallen,
Nu sult gy weten, wat in 't jongste van my is.
Ik voel in mijne ziel een blye ontsteltenis,
Wen my te binnen komt, dat ik, (so volgt men heren)
Omtrent het hooge-feest, dat 't Pascha-lam ter eren,
Geviert werd, door 't bevel des Konings ben geboeit,
Ik de eerst der jongeren daer 't Martel-zaet in bloeit,
En Gode vrucht belooft. een stoet van ziel-bedriegers,
Geveynsde huychelaers, en Iesus godtheyts-liegers,
Dringt om mijn kerker, haekt naer 't eynd, daer ik na haek,
Terwijl ik mijne ziel, en lichaem vaerdig maek,
't Een om in 't graf te gaen, het ander om te rusten
By God, blijv' God getrouw. ô! vrind mijn lippen kusten
Dees noch toen ik hem sloot, in uwen naem, 'k verwacht
Een kus als gy hem krijgt, weêrom. ik werd gebracht
Na 't hals-gerecht-schavot. meer kan ik u niet schrijven;
En minder wou ik aen geen harts vrind schuldig blijven.
Eeb swaerd dreygt mijne keel te kerven. gy leev' lang
Tot ik u in het vast Ierusalem omvang.
|
|
Auteursrechtvrij
