|
| |
| |
| |
Op de brieven der Gemartelde Apostelen,
Berijmd door mijn Broeder.
Gloria post obitum major.
WAs niet genoeg de vuylste en wreedste dwinglandy
Op d'aerde te vergoôn, de moord, en rovery,
Bloed-schande, en vrouwen-kracht gewaerdigt men te stichten
In 's hemels uyt-gespan; die suyv're Tintel-lichten,
Beswalkt men met den naem van gruw'len sonder gâ,
Dees weyt men offer toe, dees jankt den dichter na.
Houd op: 't is lang te veel; verschuyl u, wiens vermeten
Tot noch de Zonne-kring heeft lasterlijk beseten,
„ Wreed, geyl gediert, gedrogt in mensch en beesten schijn,
„ Verhangen maegd, en gy schand-jongen van Jupijn,
„ Vlucht aterlingen paer: een rey van heyl'ge Helden,
Die voor den waren God haer ziel en leden stelden,
Dringd dwarsch door 't dik gedruysch van haer elenden heen,
Om in uw plaets vol gants te stralen na beneên.
Zy, wien de aerde, dood, en d'afgrond wou verdonk'ren
En weg doen, door de pijn, en smaed, en banden, flonk'ren
In 't eeuwig Sonne-rad van Gods barmhertigheyt:
Daer vloeien krachten uyt, die, op 't geloov gespreyt,
Het fijnste goud dertrouw, van yver, deugd, en waerheyt
Doen groeien; dat in 't vuur van 't heetst vervolgen, klaerheyt
| |
| |
En wicht behoud. maer hoe! wie louterdse van 't bloed,
Dat haer van al de leên de beulen so verwoed
Aftapten? waer 's hun pijn? wy siense vrolijk hupp'len
In 't sneeu-wit blinkend kleed. die gloeiend purp're drupp'len
Zijn door de tranen van 't geloovig mededoog
Reeds afgespoeld, gestremd door sterke liefd. dus vloog
Het levend-kerken-saed, selv uyt den dood, hoe grover
Mishandeld en vertrapt, den gantschen aerd-boôm, over;
Van Oost ten West, tot daer 't d'aaloude onkundigeên
Wel eer onmogelijk en al te kettersch scheen,
Voet tegen onsen voet te setten, daer de Assen
Van 't groot Heel-al het Noord en Zuyde op een doen passen.
Wijk dan uyt d'hooge kreyts Pharrasische Beerin,
Om uw geschonden eer en vorm, onwaerdig in
De Diamente spil van d'onver-wrik're naven
Der heem'len om-swier. dit voegd vaster licht te staven;
Dit past den grooten held, en Afgesanter tot
Het Jood-en Heydendom, ten zegen-rijken lot;
Die 't al in alles heeft beproefd en door gestreden.
Die, wen de blinde drift sijn geestelijke ooge-leden
Toe kleefde, dwalende, man-moedig niet te min
De vaderlijke wet hanthaefde; tot hy, in
't Natuurelijk gesicht verduystert, sag na binnen;
Selv lust kreeg in het leed, en leerde in 't lijden winnen.
Die roem en schatten achte als drek en schâ; die toen
Hy door het swijgen mocht 't gescheur der scorpioen,
Der swepen striemen, 't blok, de band, en boei, en keten
Ontkomen, dese vrees standhaftig heeft versmeten:
Wiens hoop, als een magneet, recht-streex trok na sijn deel,
Tot hem een Roomschen beul den bijl streek door de keel.
So sek'ren zeyl-licht kroon de vastste uyt alle starren;
Den Christen stuurman, om in gissing niet te warren,
Ten Heyl-baak in de zee van weder-waerdigheen;
Daer anders licht noch heul, noch hoop, noch haven scheen.
| |
| |
Wel aen (help Gods genâ!) mijn Broeder dat dees Brieven
Meer ziel-beroerelijk ons hert en ernst door-grieven,
Als die van wufte min, verdigte beusel-praet,
Vley-stoffen van het hof, of streek-konst in den staet.
Soo moet de kracht, en t'nut der Martel-starren stralen,
Door de bespiegeling der aerdsche zinnen, dalen
Tot in den geest, en daer het zaed der zaligheên
't Gellove, liefde en hoop, in boete en deugt der zeên
Op queeken, tot een vrugt ter jongster oegst, wiens krachten
Geen stervlijk oog of tong besefte, of ter gedachten
Oyt op-klom in het top van 't al volmaekst, die my
En elk, en u de ziel ten eeuwig voedsel zy.
Soo heeft den Bloed-getuyg met winst gespild zijn leven,
Wy niet onnut gehoord, gy niet vergeevsch geschreven.
|
|
Auteursrechtvrij