Het zaad

[p. 31]

Der menschen liefde

De strijd alleen geeft alle leven waarde.
Al buigt een arm zich om 't beminde heen,
gelijk de zon om de gezegende aarde,
't wordt moeite en pijn wat enkel vreugde scheen.

Er gaat een geest van teist'ring en te zwaarde,
een vlammend heil door alle lief'lijkheên.
En kinderoogen, scheemrig ziende naar de
vlijmende wereld, glinstren van geween.

In een zich overwelvend heerscher wanen
kreunt het verlies al en de droom breekt stuk,
opdat het leven zich een weg kan banen.

O liefde! die het àl doet òndergaan en
door zoòveel dood doet breken tot geluk.
Waartoe dit bloed en waarom zoóveel tranen?