Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

De grote overstroming

Het waait heel hard.
Mijn huis heeft de hik.
De zon is een man
een baas een symbool
aan de hemel.
De wolken lijken
bang op de vlucht
(Onheil hurkt immers
aan de horizont.)
Wie buiten komt
vrijt met het weer:
een koel
een hartstochtelijk minnaar.
De kranten spreken ervan
hoe hoog het heel hoge water:
een kerkhof loopt onder,
wie dood was drijft boven,
wie leeft zal verdrinken.
Woningen zakken door de knieën.
Bomen buigen en breken het hoofd.
Volkstuintjes borduren

[p. 130]

 

de bodem der zee.

 

En o!

 

van vrouwen waaien

 

de rokken omhoog

 

de haren naar voren

 

levensmiddelen weg,

 

de kinderen dood

 

en de mannen kwijt en verloren.

 

 

 

De natuur is een ramp aan het bouwen.