Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

[p. 31]

De tocht

het hert waarvan vaak snoevend sprake was
in kamers waar zij mij 't gelach betaalden
zingend en kaartend om het nooit behaalde
ik vind het zwoer ik bij het zesde glas

een was er die dan wel mijn gids wou wezen
de morgenkou beet in ons slaapgezicht
tussen de bomen groeide 't eerste licht
toen wij de verse sporen konden lezen

en vorderend langs de boomgrens namen wij
beurtelings steekproeven in verborgen dalen
een schaduw dreigde lang ons in te halen
en schoof dan eindelijk voorgoed voorbij

die avond in de berghut dronken wij
ons zwijgend nieuwe moed en warmte in
ik dacht maar aan één ding: als ik dit win
ben ik de vreemdeling toch meer dan zij

- 's nachts staat een roerloos moederschaap teloor
boomtakken, dunne vingers van de dood,
wiegelen scherpe stroken nieuwe sneeuw -

een man volgt haastig ons vervagend spoor
hij tilt het schaap, het is zo zwaar als lood
ik zie hen na en onderdruk een schreeuw -

des morgens keerden wij in 't dorp terug
ik zweeg vervuld er viel niets uit te leggen
het hert bestaat was al wat ik kon zeggen
men lachte en toonde mij de norse rug