Dichters van morgen. Een bloemlezing uit de poëzie van jonge dichters

[p. 20]

Ben Wolken

Een onbekende

I

Misschien hervind ik hem in zijn gebaren
wanneer ik vertel wat in mij omging.
Omdat ik zo klein ben zal hij niet luidkeels
zeggen wat ik in de wet kan lezen
en uit mijn buiging zal ik zijn ogen
trachten te raden zonder te kijken
en ik zal vreemd zijn goed zijn zacht zijn
en hij?

Ik zal niet vertellen wat in mij omging
maar zonder te denken zal hij het weten
en zonder te spreken zal hij klagen
dat ik hem niet gekust heb
dat ik hem niet verteerd heb
en toch hij had mij een mond gemaakt.
En ik zal klein zijn laf zijn dood zijn
en hij?

Ik zal toch vertellen wat in mij omging
en wel is spreken slechter dan kussen
en wel is spreken minder dan eten
maar hij heeft mij een mond gemaakt
en met het gezicht bedekt misschien
hervind ik hem in zijn gebaren
de fluitende zweep en de heffende
hand onder mijn elleboog

en gestriemd zal ik staan en ik zal
groot zijn.

[p. 21]

II

Boven alle vlees
treedt gij; in uw adem
vallen keurtroepen dood
dansende volken verdampen
in uw blik; en
cederbossen knakken
over de rand van ravijnen
als gij uw handen verlegt;
uw voet gaat over alle vlees.
En intussen speelt
mijn geest flageolet
achter een glazen stuwdam
om geweten te hebben
van alle vlees,
fluit tegen oceaan;
en niemand weet hoeveel centimeter
mij van uw groene waanzin scheidt.