‘Wat is da mit dem?’ vroog ich.
‘Dae hat hie vurrig jaor wie enne idioot hoes gehoute waeges d'r sjloom van 't kirkeblaedje.’
‘Ich dach dat dae in 't kirkbesjtuur zoot, mak dae noe 't kirkeblaedje al?’ vroog ich.
‘Nae flab, oetbringe! Dae hat zoë dek de kellektesjaol laote valle, e wiewatervaat bienao van d'r sokkel geloupe, dat ze dem al e paar jaor aan 't oetbringe gezat höbbe.’ D'r aap kiëk esof hae ziëker wis, dat ich toch ziëker waal d'r innerlikke logika daovan zou sjnappe.
‘Och ja’, zag ich: ‘Dao kint he neet väöl mit kepot make.’
‘Hmmm, dat moste de sjaermoes mer neet zegke.’
‘Wiezoë?’
D'r aap lachde: ‘De kins toch dat vruiwke van de sjaermoes?’
‘Weit ich neet.’
‘Sjei oet, ziëker kinste die! Die mit die sjieke beintjes die ummer ongerwaeg nao d'r hiëmel zint!’
‘Ao, die. Wat hat dae sjloom daomit te make?’
‘Jà, dat vroog zich de sjaermoes vurrig jaor auch aaf, en wie hae enne kiër heim kaom, waore de kaste laeg en waor freule hiemelbein bie d'r sjloom ingetrokke.’ D'r aap kratsde zich ins op de verkiërde plaatsj.
‘Neet leuk vuer de sjaermoes’, zag ich.
‘Neet leuk? Ziëker neet leuk, mè da hat dae hings nog mit ziën peut van ozze precessieluiper aaf te blieve!’ bletsjde d'r ingel kaod.
‘Enne?’
D'r aap trok mich get op zich aan, kratsde zich in 't kruuts en zag: ‘V'r höbbe zondigssjmurges alles voet motte vaege, dat kos neet, man!’
‘Haw hae mit d'r wage d'r durg gesjnäörd?’ vroog ich.
‘Da haw hae zich nog gedrage’, sjriëwde d'r ingel. ‘Dat is mich ins per ongelök gebuerd, mit e sjtök in, mè dae hings, sjei mich oet!’
Noe wou ich 't toch waal weite: ‘Wat hat dae da paraat gemak?’
‘Wraak genomme op d'r sjloom, pesjtoër en 't ganse kirkbesjtuur!’
Ja, mè wie dan?’ vroog ich, want nujsjiërig bin ich.
D'r aap kratsde zich wir: ‘Dao probeer viër hiej 't ongerei nimme uever te höbbe, Zjèr. V'r lette geweun op en losse os
Auteursrechtelijk beschermd