Sjweitberg (onder ps. G. Rapaille)

[binnenkant omgevouwen voorplat-voorkant schutblad]

[achterkant schutblad]

[binnenkant omslag]

[p. 3]

Onger 't Campus Sjplendorplein in Sjweitberg motte nog aope miéngeng ziën. Enthans, dat vingt Feel van de gemeinte. Dae reup ummer dat 't lang neet ziëker is dat die géng allemaol onger water sjtont en dat dat mer gezag wuert ‘om os sjtil te houte’. ‘Es die geng allemaol vol water sjtonge haw v'r 't allang in de kelders sjtaon. Want mich make ze nieks wies’, zaet d'r Feel. ‘Water zeukt d'r gemekkelikste waeg.’ Este sjnachs 'n oër op d'r Campusplèj legks dan huerste good, wat dao onger nog allemaol los is. Loester mer. Hiël deep e weg huerste nog vanal aaf en aan sjeeze. Op de 636. Kint auch nóg deper ziën, mè de 636 waor sjuus gemoderniseerd wie ze d'r ganse kraom höbbe toegesjmiëte, dus... ‘Legk dich mer naeve d'r kiosk e oër op d'r plèj, da kinste 't klaor huere.’ Enthans, volges Feel, dat waal.

[p. 4]

Oërbel

- In os kontreije zint al hiël get nuuj jaore begos. Mè wat e begin, ditskiër. Nae, 't is 't nuujjaor van vreuger neet mië. Sjmurges vreug om elf oer - midde in de nach - sjtont ze dich aan de duer: ‘Ziëlig nuujjaor, kop vol haor, mond vol teng en 'n waffel in de heng. Daag meniëer, v'r komme ziëlig nuujjaor zegke.’

Ja, dat haw ich al gehoërd. E köd kinger aan g'n duer en sjtaon blieve, hè. Pis ze get kriege. 't lësj sjeete ze dich de oëre van d'r kop mit knalsjproejers, starballs, vuurpiele, golden chrysante, ritselzoegsjtuuvers, electric spars, honderdziëveklappesj, en da komme ze d'r daag drop kieke wie 't mit dich is. Aan de duer belle mit e vesjke wat enne ontevrijje ongerwiezer ze had opgesjtuekt. Ich haw enne tob water gereid, mè dat höb ich mer neet gedaon. Me mot e bietje zie fetsoen weite te houte, neet? D'r waor trouwes 't döchterke biej van e gesjeije vruiwke en die haw mich toevallig oetgenuedigd om mit Driekueninge biej häör nao de kueningsboën te komme zeuke. En 't döchterke haw auch nog ins 't vrundje biej zich, dus ich höb ze toch mer allenèj get gegaeve. Leet ze natuurlik 't iësj ‘danke meniër’ zegke. Same toch e tientje. Miene naef oet Sjweitberg waor sjuus biej mich om te verrasje. ‘Puh’, zaet dae: ‘Da drinkste dich biej dat wiefke e flink sjtök in vot en vaan en da höbste dat tientje wir droet, al haw dae kleine zeikert mit die oërbel van mich nieks gekriëge!’ Dao waor hae principieel in, zag he: ‘Wat aan e vrommesj huert, huert aan e vrommesj!’

Noe wol ich dem neet vuer d'r kop sjtoëte, mè ich höb toch get teruk gezag. ‘Zegk’, höb ich gezag: ‘Dan haw ich die klein maedjes ziëker de lang brook motte laote oetdoën? Mit dit waer? Dat deit me neet.’

‘Es dae mit dat oërbelke eine va mich waor, da sjtampde ich 'm in brand, dao bin ich keihèl in’, zag miene naef en dronk zien veerde aelske laeg. Nae, de naeve haste neet vuer 't oetzeuke. Dae is van Sjweitberg en 't is missjiens onbelaefd, mè d'r maog toch aevegood gezag waere, dat dao de welt mit gezette is toegeplekt. En dan auch nog op d'r kop. Mè ja, de hils dien fetsoen, dus höb ich 'm nog mer e aelske ingesjöd. Haw ich missjiens neet motte doën. Dae bleef mer zeivere uever dat oërbelke.

‘Allemaol homo's’, zag hae. ‘Wedde dat die zich auch nog onger de erm sjaere, sjöd nog ins in!’

[p. 5]

‘Mè, mè, wat 'n vueraordeile’, zag ich. ‘Dat menneke is hoëgoet nuege jaor.’

‘Ja precies’, brulde miene naef. ‘Nog gein voes hoëg en al bedorve! Wat mot dat es zoëget achtiën is, hè? Sjöd nog ins in!’

‘Wie’, zegk ich: ‘Dae maog toch ziëker zelf weite wat hae zich in de öere hingk.’

‘Die motte draaf!’, sjrieëfde naefleef. ‘Höbste e mets?’ Doe kroog ich 't benauwd. Wie geiste dao mit om, neet?

‘Die kinger zint al lang 'n sjtraot wiejer’, zag ich.

‘Nieks mit te make! Ich krieg 'm aevegood!’ En iër ich 't wis sjnäörde dae de sjtraot op. Mit mien broëdmets. Sjteeregek! ‘'t Zint dien kinger toch neet!’ reep ich 'm nog nao.

‘Gein fluit mit te make! Ich bin sjtaatsburger, democraat, fetsunlik katheliek, viër höbbe 'n eige verantwoërdelikheid!’

Ich höb 'm neet taege kinne houte. E kerteer later waor hae teruk en pratsjde twië uerkes op mien sjoën palisander täöfelke, eint mit en eint zonger oërbel.

‘Zoë’, zag hae: ‘Dem past 't petsjke neet mië!’ Dronk mich de aelsflesj gans laeg en voert waor-he. In ziene bolide teruk nao Sjweitberg. Ich durfde 'm neet taege te houte. Auch nog mit mien broëdmets! Ich höb die uerkes mer zoëlang op sjterk water gezat. Dus es 't menneke wat dit ueverkomme is dit leus, dat hae mich dan mer aeve sjrief. Ich kin in Sint Antoniusbank nog 'n leef heks. Die nieët ze wir aan zonger daste d'r get van zuus. Ja, en die kueningsboën gaon ich mer enne kiër neet zeuke.

Dao krieste 'n hartverduustering van.