Verstandhouding met de vijand

[p. 24]

Waakzaam zijn

Het mes op de tafel naast het glas wijn,
ogen die een leegte aan de wand bezien,
een lamp die pendelt al naar de aarde rolt
(alles onbekende pogingen tot geluk) -

heiligen hoeren grote kapiteins
hebben ze gekend, die opsprong van het hart;
Merlijn zelf blies zijn horen in een nieuw
wit bos van marmer en zag zijn schepping aan

verrukt. Zo is het u, mij, iedereen.
Zo was 't de vaders, zal 't de kindren zijn.
Geboren wordt in elk van ons een uur
dat hij met beide handen leunt op 't duister

als op een vensterbank, om zacht zijn nacht
uiteen te schuiven en zo dicht hij kan
te naderen tot een vuurpunt van geluk
dat in hem woonde en met hem is gegroeid.

Honing van de hemel mag komen of niet
en die van de aarde komt en gaat meteen
maar deze zoetheid blijft, kan niet vergaan
Zij leert iedere sekonde waakzaam zijn.

Elke gouden knaap, ieder meisje moet
als schoorsteenveger gaan door 't roet,
toch wordt de veegste huid van wonder rijp
als 't pijlkruid dat de lust der lente was.

[p. 25]

 

Elk is zo groot, dat van 't midden tot de rand

 

het heelal zijn leven en dood in hem leeft:

 

bewustzijn verwijdt zich zodra het ontdekt

 

een hoek uit het patroon van 't algeheel.

 

 

 

Elk is zijn engel zonder engelkoor,

 

ieder draagt vleugels, voert een lofzang mee

 

die zijn angst overstemt alleen te staan

 

in de sneeuw van die onmetelijke vreugd.

 

 

 

Elk leven kent dit avontuur, dronken te gaan

 

de straten op van de eigen harde stad

 

(lachende matroos die vecht in het café

 

met een vlammende penning op zijn borst).

 

 

 

Oorlogen ontucht kerkers motoren

 

kunnen 't lichaam brijzelen, zij kunnen niet

 

het hart breken dat liefde tot leven bedwelmt

 

en dat een druppel onder uit de schaal bekoort.