Verstandhouding met de vijand

[p. 11]

Een appel een kind

Zie mij niet aan op iets eeuwigs...
Alsof ik niet wist dat mijn huid
enkel een dor blad papier is
tussen mij en de dood

Wij zien een vezel rook die optrekt
een pluis dat danst in de lucht
alleen de mens is gedwongen de duur te voelen

Tintoretto schilderde
zijn dode dochtertje
met een bloedrode appel in haar hand
er reden wagens van verre langs

Ook de schilder is gestorven
lange rails scherpe kanalen raketten
scheren thans om de buik der aarde
en snijden ze in

De laatrenaissance houdt stand
in het licht-en-donker van de musea
stemmen zwatelen overal
soms zelfs lijkt de stilte
uitgeput

Maar de rode appel
de appel in de hand van het kind
die blijft
en door een appel is een kind
aan het leven aan de dood ontrukt
overgegeven aan de grote duur der dingen

Zie niet míj op iets eeuwigs aan...