Stenen tijdperk

[p. 49]

Tot een tijdgenoot

Vriendschap vermenigvuldigt ons gezicht
maar onveranderd blijft de som der lijnen:
elk samenspel van vreugden wensen pijnen
staat hard omschreven als een goed gedicht.

In iedere groeve valt een wetend licht
dat toekomst bant, verleden laat verdwijnen:
alleen het nu spreekt tartend, een vileine
vrouw die op elke bladzij openligt.

Wat deert het? Sinds de hemel bij het dagen
begon en dichtging toen de nacht hem doofde
waren wij breukloos aan onszelven trouw.

Wij hopen niet meer op wat wij geloofden
en wat ons rest aan hoop is, wat wij vragen
te kunnen kappen als een ankertouw.