Stenen tijdperk

[p. 15]

Recidive

Wanneer een atol verdwijnt
in een bolle wolk van wit
en de zee er niets meer van weet
(maar geschonden is straks het vlees
van de vissers in de verte
verbaasd in hun kalme riet)
dan voel ik mij niet vorstelijk
in mijn soort. De dingen
die 'k aanraak, eens mijn stervensgetuigen,
zijn het vileine machten in milde vormen?
of zintuigen verslagen in 't maagdlijk kader
van een opnieuw ontdekt heelal?
Drie dimensies zijn niet meer genoeg
tijd en ruimte verslinden elkaar steeds meer
de missiles zoeken prooi.
(Iemand zegt dat wij amper
een schimmel zijn op groenazuren globe,
een wat kwaadaardige schimmel zo ze aanbijt
inboort uitvreet - een oude
over-geleerde schimmel die bekwaam
zich waant door 't laatst geheim te priemen).
Maar ik voel mij niet zeer vorstelijk
wanneer ze weer andere explosies
- onderaards onderzees in de lucht - aankondigen,
multipele raketten, zindelijke bommen
nieuwe schouwe spelen met 't atoom.
In druppels slik als in miljarden zonnen
heeft 't eeuwige zijn hart, en vraagt gehoor.