Het litteken van Odysseus

[p. 40]

Voor een wereld

I

De vogels verlieten de stad
lang voor de slachting begon
en 't was het rijk van de gebarsten steen

reeds lag er het gelaat van een dode
op de aarde uitgestrekt
de vliegen druppels van zijn zwijgen
gleden langs zijn rimpels neer

dan kwam de rioolwerkerstijd
de nacht van de blinde ratten
het modderuur doordreund van zwarte laarzen

overal de opgelegde stilte
de stilte die knaagt
alleen de droge knars van een galg
scheidde de mens van zijn kudde

steeds onderaardser werd de bloem van hoop
een vrouw zag zonder kind
haar leven in een spiegelglas ontbinden

een knaap begreep het eerst de vrees voor 't ledig

II

De hoop heeft haar ganggesteente
verscheurd staat op en 't graan
ontkiemt de werkplaatsen ontwaken

[p. 41]

 

een rode zon heeft langzaam

 

de nacht doen kantelen

 

een nieuwe vrouw wordt aan haar licht geboren

 

 

 

een oogwenk heeft de wereld

 

gewankeld ongelovig

 

op de grote wind van de vreugde

 

 

 

de mens is herrezen

 

boven zijn dode stad

 

zijn armen schetsen tekens aan de lucht

 

 

 

op de schrompelstam van het verleden

 

sluit elke wond zich zet tot vrucht

 

knoppen gaan botten

 

 

 

een vrouw die haar buik

 

draagt als een arke van geloof

 

nadert en staande waardig baart zij den dag