Het litteken van Odysseus

[p. 10]

Rhodische metamorfose

En de uren vielen als sterrenzaad
waarmee kinderen spelen doen:
langs de raas door de hemelstraat
schreed de Egeïsche morgen naar den noen.

Zijn wij halfgoden? in dezen wondergang
bij het wiegen van 't wankel schip
tussen lichtkim en marmerklip
spelde een wegduikend zeil een ondergang.

Toen wij landden was àl de aarde voorbij
en de dood en het eindig licht,
ieder woord sloeg de vleugels dicht,
een bedwelmde vlinder, een honingbij.

In een grijzen bol dien geen aether vult
vonden wij elkander weer,
wij beminde' elkander meer,
wij bezaten niets anders dan ons geduld.

Het is schoon de fatale dingen te zien
in hun wegzijn uit ons lot,
alle rijken te schouwen tot
in een schemerdamp van nieuw licht, misschien.

Wat de mens van vernuft, van bezigheid
in dit sprakeloze gewelf
verloor is de wereld zelf:
hij leeft voort in een wereld-afwezigheid,

[p. 11]

 

hij roert zich in ruimte van lucht noch land -

 

in een stilte waar niets vraagt

 

stolt zijn vragen voorgoed, hij draagt

 

zijn leven als een houtduif op zijn hand.

 

 

 

Hij is dichter, bevrijd van drang of deugd:

 

hier is niets dat huiver is;

 

geen wiens hart niet zuiver is

 

en niet vonkt van de diamant zijner jeugd

 

 

 

zal het kennen, dit zicht over hemels heen

 

onder heil en doemen door:

 

achter zee, achter marmersteen

 

gaat de hoogste hoop, gaat de vrees teloor.

 

 

 

Voortaan volgen wij kalm een hand die schrijft

 

aan verscheurde maskers voorbij.

 

Onsterflijken? halfgoden? wij

 

weten niet meer wie heengaat en wie blijft.

 

 

 

Maar vermoeiden van aardes doelgebed

 

déze stilte horen wij lang -

 

voor het feest van den groten gang

 

is de wijn in de schaduw koelgezet.