Kansen op een wrak

[p. 46]

De akrobaat

Allen gelijk zijn wij:

levenden die op graven namen schrijven
maar niet in 't hart der doden kunnen lezen,
allen gelijk in 't richten
(engelen uit een laatste oordeel dat ontbreekt)
louter verblind door vrees gericht te worden
straks op het stadsplein waar de domkerk staat
tot een museum voor onze aardse noden
en waar 't rumoer rondgaat waarnaar verzonken
de middaghoogte luistert in het licht.

Maar wacht -
maar wacht tot 't rode baksteen der gemeente
zich in de late lucht heeft opgelost
en 't iriserend nachtlicht ons betovert
als het papiermâché van een theater:
dan zal misschien een jeugdige akrobaat
met peilende passen van zijde
de angst van de ruimten over durven steken
tot aan de groene domspits van het leven
en 't vonnis breken
dat ongenaakbaar en vermetel was
en uit zijn hoogte lezen in de tomben
wat ons gesloten bleef, ons falende figuren
op oude prent verslonden door de tijd.