Platbook 3. Gebaorte en doeëd

[p. 59]

Richard Leinders, Zitterd
Tösje hemel en aerd

Natuurlik waor 't in daen tied gans geweun wènt in ein groot hoeshawte opèns, es me eigelik al dach dat 't hoes noe vol genóg waor, zich nog eine kleine waereldburger aanmeldje. Zo góng dat bie ós ouch. Dao woorte veer allemaol ein bietje pap en mam van. Moder zelf, ein altied zórgzaam en sjtil besjeie minsj, genaot mit greutsje ouge en zóng de gansen daag.

Ein wónjersjoon kiendje, heel flök mit lache, kalle en op tied van niks loupe, ein èngelke!

De pawmetekskes louge dae zóndigmorge frisj geplök en nog naat van d'n dauw oppe keuketaofel. Ein ónheilsjpellend geroesj van baove. Moder baove aan d'n trap, leunend oppe baluster mit de kop gebaoge en mit grote ouge die nao ós keke mer geine zouge, beelde veur ummer vas in de kop genaegeld. Os èngelke waor nao baove gevlaoge.

De pawmetekskes maogde ich mit de eesjte geplökde veurjaorsblömkes naeve häör sjlaopend köpke lègke.

Gans väöl jaore later, wènt me op zich genómme haet de luuj oet 't dörp hun lèste rösplaatsj te verzörge, ummer vraogen in de kop euver 't wie en woróm van laeve, sjterve en geluive. Es ein femieje aafsjied haet genómme, blif me allein biej 't aope graaf van emes dae me väölal heel goud haet gekènd. Ummer obbenuuts ein vraem gevuil van einzaamheid es de aerd zich dan sjlut mit 't geluid van 't kloppe op ein deur die noots meer aopegeit. Wie aan alles meint me dao ouch aan te wènne. Metselt de

[p. 60]

geis in de loup van de jaore gein läögske zjweel óm de zeel? Doe kèns d'r dan toch mit omgaon?

Ein sjone veurjaorsaovend, gans zach of 't van heel varres koum: ‘Geer zeet toch dae minsj van de kirkef, hè?’

‘Jao mevrouw!’

‘Wilt geer dan mit ós ein graefke oetzuike oppe kirkef, ós kiendje is gesjtórve!’

Taege d'n aovend, wachtend ónger aan de berg achter de kirk, sjteit ze dao aan de vout van d'n tore, de zón in de rök, sjtilverlaore, de kop ein bietje gebaoge, moder vol sjmart! Häör ouge, ein zee vol óngebäökde traone, obbenuuts bèn ich verdrónke.

Dan, weier later in d'n tied, aan 't weigske, same kiekend nao hun nuujt kiendje. Greutsj waore ze, heel greutsj en ich, gans vraem, ouch greutsj, wiej eine paeternónk!

Achter diej gelökkige luuj zoug ich waer, al waor 't mer gans effe, mien moder baoven aan d'n trap, ze lachde nao mich!