geis in de loup van de jaore gein läögske zjweel óm de zeel? Doe kèns d'r dan toch mit omgaon?
Ein sjone veurjaorsaovend, gans zach of 't van heel varres koum: ‘Geer zeet toch dae minsj van de kirkef, hè?’
‘Jao mevrouw!’
‘Wilt geer dan mit ós ein graefke oetzuike oppe kirkef, ós kiendje is gesjtórve!’
Taege d'n aovend, wachtend ónger aan de berg achter de kirk, sjteit ze dao aan de vout van d'n tore, de zón in de rök, sjtilverlaore, de kop ein bietje gebaoge, moder vol sjmart! Häör ouge, ein zee vol óngebäökde traone, obbenuuts bèn ich verdrónke.
Dan, weier later in d'n tied, aan 't weigske, same kiekend nao hun nuujt kiendje. Greutsj waore ze, heel greutsj en ich, gans vraem, ouch greutsj, wiej eine paeternónk!
Achter diej gelökkige luuj zoug ich waer, al waor 't mer gans effe, mien moder baoven aan d'n trap, ze lachde nao mich!