Davids psalmen
(1733)–Jan van Belle–
Auteursrechtvrij
[pagina 215]
| |
Agt-en-zéventigste PSALM; voor Instrumenten. | |
[pagina 216]
| |
Psalm LXXVIII.1.
Neig, o myn volk! tot myne leere uwe ooren,
Om, 't geen myn mond zal spreeken, aan te hooren.
Ik zal nu voort veel' wyze spreuken spreeken,
Veel oud geheim uitstorten als by beeken,
Geheim, door ons gehoord met zeekerheid;
Nadien 't ons van ons ouders wierd gezeid.
2.
Wy zullen 't voor hunn' kind'ren niet bedekken,
Maar 't naageslacht tot preedikers verstrekken
Van 's Heeren lof, en magt en wonderwerken.
God, die 't verbond in Jakob deed versterken
Door teek'nen, heeft in Israël een' wet
Den vaderen, onze ouders, voortgezet;
3.
Een' wet, om aan hunn' kind'ren voor te houden,
Opdat ze en neef en naaneef weeten zouden;
Een' wet, om aan de kind'ren, nog te baaren,
Nog op te staan, te melden en verklaaren:
Ten einde op God hunn' vaste hoop mogt' staan,
En zy doch nooit vergaten 's Heeren daân;
4.
Opdat ze nooit van Gods geboden weeken,
En nimmermeer hunn' vaderen geleeken,
Hunn' vaderen, die wreev'lige geslachten,
Weêrspannig zynde in daaden als gedagten,
Nooit met het hert gericht tot Gods gebod,
Nooit met den geest getrouw geweest aan God.
| |
[pagina 217]
| |
5.
Ten tyd des stryds zyn die den boog afschieten
Weêrom gekeerd, de magtige Efra'miten;
Zy zogten niet op Gods verbond te letten,
Ja weigerden te wand'len in zyn' wetten,
Vergaten zelf zyn' daaden, boven dien
Zyn' wonderen, die by hen had doen zien:
6.
Hy had ze reeds hunn' vaderen doen blyken
In 't land Egipte, in Soans veld en wyken;
Hy kloofde 't meir en bragt ze 'er dwars door heenen;
De wat'ren deed by staan als hoopen steenen;
Hy heeft ze 's daags met eene wolke, en door
Een licht des vuurs by nagt geleid op 't spoor.
7.
Hy kloofde in 't woud de rotsen, drenkte ze allen
Zo ryklyk als uit bronnen, watervallen:
Want uit de rots deed hy geheele stroomen
En wat'ren als rivieren needer komen.
Nog voeren zy in zonde op zonde voort;
Zy hebben God in 't dorre woud verstoord:
8.
Zy tergden hem in 't hert, geneigd te ontrusten;
Begeerden spys naer hunne dert'le lusten;
Zy spraken tot der Heeren Heere, en zeiden:
‘Kan God ons ook in 't woud een' dis bereiden?
't Is war, by sloeg den rorssteen, dat 'er strak
Het water, als by beeken vol, uitbrak:
| |
[pagina 218]
| |
9.
Maar kan hy brood, tot onderhoud van 't léven,
Kan hy zyn volk ook vlees tot voedsel geeven?
God hoorde en heeft in Jakob vuur ontsteeken,
Om zig in toorn aan Israël te wreeken;
Nadien zy niet geloosden in den Heer,
Vertrouwende op zyn heil ook nimmermeer.
10.
Daar by zyn' last den bovenwolken meldde,
De deuren van den hemel open stelde,
En manna tot hunn' spyze heeft gereegend,
Ja hen volop met hémels koorn gezeegend;
Elk at het brood der sterken: want hy zond
Hen teerkost, en verzaadde mag en mond.
11.
Hy heeft om hoog den oostenwind doen blaazen,
Door zyne kragt den zuidenwind doen raazen,
Het vlees als stof gereegend op hen allen,
En pluimgedierte als zand der zeen doen vallen
In 't midden van zyn leeger, om en om
De tenten van zyn' wooning', 't heiligdom.
12.
Elk at zig zat; by had hen brood gegeeven
Naer hunnen lust; doch was die met verdreeven,
Nog niet vervreemd; zy hadden nog de spyzen
In hunnen mond, als God, in toorn aan 't ryzen,
Hunn' vetsten doodde, en keurlingschap en held
In Israël ter needer heaft geveld.
| |
[pagina 219]
| |
13.
Nog hebben zy gezondigd daaren boven,
En wilden door zyn' wond'ren niet gelooven:
Dies heeft de Heere in iedelheid hunn' dagen
Doen eindigen, hunn' jaaren in vertsaagen.
Zy vraagden slegs na hem, als by ze sloeg,
Ja keerden weêr, en zogten God zeer vroeg;
14.
Gedagtig dat hunn' rots de God der Goden,
De hoogste, was verlosser uit hunn' nooden.
Zy hebben hem met mondgevlei bewoogen;
Zy hebben hem met hunne tong' geloogen
Zy waaren hem niet rech in 's herten grond;
Zy waaren niet getrouw in zyn verbond.
15.
De Heere doch, barmhertig, schold hunn' zonden,
Hun onrecht kwyt, en heeft ze niet verslonden,
Maar meenigmaal van zynen toorn onthéven,
En zig nooit heel tot gramschap aangedreeven:
Nadien zy tog maar vlees zyn, dagt de Heer,
Een wind die vlug vervliegt en keert niet weêr.
16.
Hoe meenigmaal vergrimden zy hem 't herte
In 't woeste woud! Wat deên zy hem daar smerte!
Zy kwamen weêr, verzogten God, en zetten
Den heiligen van Isr'el perk en wetten:
Zy dagten aan zyn' hand niet, aan den tyd
Toen by ze van den vyand heeft bevryd.
| |
[pagina 220]
| |
17.
Hoe hy in 't land Egipte en in den velde
Van Soan hen zyn' wonderteek'nen stelde,
Hunn' vloeden, vliet en stroom in bloed verkeerde,
Opdat hy 't vogt ter laafniss' hen beweerde;
Hoe hy veel soort van ongedierte zond,
Dat, 't zaamen met de vorsen, hen verslond.
18.
Hy gaf 't gewas aan 't kruidgewormt' ten erve
Hunn' arbeid aan den springhaan ten verderve.
Hunn' wynstok en hunn' wilde vygeboomen
Heeft hy door vuur en hagel om doen komen;
Wyl hy ook 't vee den hagel, ja, tot straf,
Hunn' beesten aan vuurkoolen overgaf.
19.
Hy zond hen, in zyn' heete toornevlaagen,
Verbolgenheid, verstoordheid en vertsaagen;
Hy stelde hen door boon veel kwaads voor oogen;
Hy heeft een pad voor zynen toorn gewoogen,
Hunn' zielen niet onttrokken van de dood,
Hun vee versmoord door pest, door veegen nood.
20.
Hy sloeg in 't land Egipte al 't eerstgeboren,
't Begin der kragte in tenten, Cham beschooren;
Hy voerde 't volk als schaapen om, geleidde,
Bestierde het als 't vee op dorre heide:
Zodat het nooit tot vreeze wierd verwekt,
Vermits de zee den vyand had bedekt.
| |
[pagina 221]
| |
21.
Hy bragt ze in 't land zyns Heiligdoms, gelégen
Op bergen, door zyn' rechterhand verkreegen;
Ja hy verdreef de heid'nen met hun allen
Voor hun gezigt; hy heeft ze in 't snoer doen vallen
Huns erfbezits, nam hen hunn' tenten af,
Die hy ter woone aan Isr'els stammen gaf;
22.
Hen, die doch God verbitterden, verzogten,
't Getuigenis des Heeren niet volbrogten,
Afweeken, als hunn' vaders trouwloos deeden,
Bedrogboogswys zyn agteruit getreeden,
God tergden door hunn' hoogten, en daar by
Deên iev'ren door hunn' beeldensnydery.
23.
God hoorde en heeft heel Isr'el uitermaaten
In toorn versmaad, en Siloos tent verlaaten,
De tent die hy gesteld had om te woonen,
Gesteld om zig voor 's mensen oog te toonen:
Hy gaf zyn' sterkte in kerker, boeije en band,
Zyn' heerlykheid in 's weêrpartyders hand.
24.
Hy gaf zyn volk zelf over aan den zwaarde,
Wierd toornig op zyne erfeniss' der aarde;
Terwyl het vuur 's volks jong'lingschap verteerde,
En niemant meer de maagdenstoet vereerde.
Het priesterdom viel door her zwaard ter neêr;
Ook weenden nu de weeduwen niet meer.
| |
[pagina 222]
| |
25.
De Heer, die toen, als een die slaapt, ontwaakte,
Ja, als een held door wyn, aan 't juichen raakte,
Heeft zyn party van agteren geslaagen,
In eeuwigheid en smaad en hoon doen draagen.
Hy, die de tent van Josef doch verstiet,
Verkoos de stam van Efraïm ook niet;
26.
Maar Judaas stam en Sions berg beschouwde
Zyn oog met lust, verkoos hy zig, en bouwde
Zyn heiligdom, als hoven, hoog verhéven,
Als de aarde, steets op vasten grond gebleeven:
Wyl voorts zyn' keur op dienstknegt David kwam,
Dien hy der kudde en lamm'renkooije ontnam.
27.
Hy deed hem van 't gewolde zoogvee scheiden,
Om Jakobs volk, om Isr'els erf te weiden;
Hy heeft dat volk, deeze erfenis des Heeren,
Met hen getrouw den regten weg te leeren,
Uit zuiv'ren grond zyns herten ook geweid,
En met verstand als met de hand geleid.
|
|
