Davids psalmen
(1733)–Jan van Belle–
AuteursrechtvrijTwee-en-zestigste PSALM; voor Instrummenten. | |
[pagina 167]
| |
Psalm LXII.1.
Myn' ziel is immers in Gods wil,
In God, myn heil, gerust en stil:
Hy is myn rots en hooge toren,
Dies ik niet grootlyks wank'len zal.
Hoe lang berokkent gy den val
Eens mans, opdat by gaa verlooren?
2.
Gy zelf zult sneuv'len, zult in 't zand
Neêrstorten, als een kromme wand
En aangestooten' muur. Zy zoeken
Hem neêr te smyten; leugentaal
Behaagt hen; vleijende altemaal,
Terwyl zy met hun binnenst vloeken.
3.
Doch zwyg, myn' ziel! den Heere uw' God:
Van hem verwagt ik 't beste lot.
Ik zal noch wank'len noch beweegen:
Myn' rots, myn heil is tog de Heer,
Myn hoog vertrek, waarin myne eer,
Myn' sterkte en toevlugt zyn gelégen.
4.
Vertrouw, o volk! altoos op hem;
Stort voor hem uit uw' herte stem:
God is de burgt van ons betrouwen.
Gemeene lieden vind men doch
Slegs iedelheid, en, door 't bedrog,
De rykaarts zwak om op te bouwen.
| |
[pagina 168]
| |
5.
Zy zouden, t' zaam ter waag' geleid,
Nog ligter zyn dan de iedelheid.
Vertrouw, o volk! niet op verdrukken,
Noch roovery, noch iedel goed;
En, wast uw schat aan, 't vry gemoed
Moet nimmer, slaafs, daaronder bukken.
6.
God sprak weleer een zeeker woord,
Dat ik tot tweemaal heb gehoord:
,,De sterkte is Godes. Heer der Heeren!
De goedheid is ook de uwe meê:
Gy zult, het zy met wel of wee,
Een ieder loon naer werk uitkeeren.
|
|
