|
| |
| |
| |
Vyf-en-dertigste PSALM.
Twist met myn' twisters, Heer! bevegt Myn' teegen-
standers, om myn recht; Gryp schild en zwaard aan, tot myn'
zeegen; Breng voort de spiesse, en sluit de wégen Voor myn'
vervolgers; geef my moed, En zeg: ik ben 't die u behoed;
Laat al die na myn léven staan, Beschaamd en schandelyk vergaan.
| |
Vyf-en-dertigste PSALM; voor Instrumenten.
| |
| |
| |
Psalm XXXV.
Twist met myn' twisters, Heer! bevegt
Myn' teegenstanders, om myn recht;
Gryp schild en zwaard aan, tot myn' zeegen;
Breng voort de spiesse, en sluit de wégen
Voor myn' vervolgers, geef my moed,
En zeg: ik ben 't die u behoed;
Laat al die na myn léven staan,
Beschaamd en schandelyk vergaan.
Dryf ze agterwaarts, met schaamteverf
Bedekt, die staan na myn bederf;
Dat ze, als het kaf, voor wind heen zweeven,
Door 's Heeren Engel weg gedreeven;
Hun weg zy duister, glibberglad;
Gods geessel volg ze op al hun pad:
Want, te onrecht, hebben zy het net
Met list voor mynen voet gezet.
Zy hebben, te onrecht, voor myn' ziel
Een' kuil gemaakt, opdat ik viel';
Dat nu 't verwoestend leed hen allen
Op 't onvoorzienst daarin doe vallen,
Ja dat hun net, my loos geleid,
Hen vange, als tot hunn' val gespreid;
Zo zal myn' ziel verheugd in God,
En bly' zyn over 't heilgenot.
Al myn gebeente, o Heer! zal my
Doen zeggen: wie is God als gy?
Gy die de zwakken uit benaauwen
En de armen red uit 's roovers klaauwen:
| |
| |
Doch hoot ik dat de wreevel bast,
En legs myne onschuld veel te last,
Dat hy my kwaad voor goed vergeld,
En zoekt myn léven met geweld.
Ik, daarenteegen, als zy, zwak,
Op 't ziekbed lagen, droeg een' zak
En kwelde myne ziel met vasten,
Om door myn' béden hen te ontlasten;
'k Bezogt ze met een teêr gemoed,
Als vrind by vrind of broeder doet;
Ik ging in rouwgewaad gebukt,
Als waar' 't om moeders dood bedrukt.
Maar als ik hinkte waaren zy
Verblyd, en kwamen wel tot my;
Doch 't was, dat ik toen niet bespeurde,
Maar vals, schoon elk zyn' kleed'ren scheurde:
'k Was 't voorwerp van hun tandgekners
By tafelbroêrs; vol schimp en schers.
Hoe lang zult gy dit aanzien? Heer!
Breng my van hunn' verwoesting weêr.
Herbreng myne eenzaame uit den kuil
Der jonge leeuwen, uit hunn' smuil;
Zo zal ik u, myn God hier boven!
By groot getal van volk'ren looven.
Laat nooit de valsaards my versmaân,
Of spottige oogen op my slaan:
Wyl hen de vréde niet behaagt,
En vroomhert door hen word belaagd.
Zy zeggen luidkeels, met gelach:
Ha, ha; dit 's 't geen men gaarne zag.
| |
| |
Gy zaagt het aan, o Heer! doe hooren
Dat gy naby zyt met uwe ooren.
Ontwaak eens tot myn recht, ontwaak,
Myn God! tot redding van myn' zaak.
Heer! richt my naer uw recht altyd,
En laat ze om my niet zyn verblyd.
Laat ze in hun hert niet zeggen: nu,
Nu, onze ziele! is 't vreugd voor u.
Laat ze ook niet zeggen met de monden
Wy hebben hem geheel verslonden.
Laat zelf beschaamd zyn en versmaad
Die zig verblyden in myn kwaad;
Ja laat met schande zyn bekleed
Al die braveeren om myn leed.
Maar laat veeleer met held'ren klank
En vrolyk zingen, u ten dank,
Al die myn' goede zaak beminnen;
Ja laat ze 't eeuwig lied beginnen:
Lof zy den God des vrédes, recht
Belust tot vréde voor zyn' knegt;
Opdat myn' tong méde al den dag
Uw recht en lof vermelden mag.
|
|
Auteursrechtvrij