Davids psalmen
(1733)–Jan van Belle–
Auteursrechtvrij
[pagina 55]
| |
my komt geen' rust to vooren. Doch woont ge in 't huis van
Isr'els lofgezangen O heilig God! op wien 't gegrond verlanger
Der Vad'ren stond:
 | |
Twee-en-twintigste PSALM; voor Instrumenten. | |
[pagina 56]
| |
Psalm XXII.1.
Myn God! myn God! waarom verlaat gy my?
Veraf van myn' verlossing; daar ik ly',
En brul het uit? 'k Roep 'sdaags tot u, maar gy Verleent geene ooren:
Ik roep des nagts; my komt geen' rust te vooren.
Doch woont ge in 't huis van Isr'els lofgezangen
O heilig God! op wien 't gegrond verlangen
Der Vad'ren stond:
2.
Gy hebt ze, op hun vertrouwen, van den grond
Gehéven, toen zy riepen, uitgered,
En in hunn' hoop geen smaadheid aangezet;
Maar ik ben heeden
Een' worm, geen man, en word met smaad vertreeden,
Veracht van 't volk, dat, als 't my ziet, by rotten
Te zaamen komt, en steekt, om dus te spotten,
De lippen uit.
3.
Het schud den kop, raaskallende overluid:
Hy wentelde al zyn' zorg op God, die hem
Nu redden mag, en helpen uit de klem
Dien uitverkooren.
Doch hen ik, Heer! door uw bestier geboren.
Van toen ik eerst de borsten heb gezoogen,
Deed gy my straks op uw volstrekt vermogen
Onwrikbaar staan;
4.
'k Zat op uw' schoot van myn geboorte-uur aan.
Gy zyt myn God van 's moeders ligchaam af:
Wees dan niet ver; wyl my de nood zo straf
Dreigt aan te randen:
| |
[pagina 57]
| |
Want anders is voor my geen' hulp voor handen.
'k Zie, waar ik zie, veel' varren om my zwieren.
Ik ben, o Heer! van Bazans sterke stieren
Alorn benerd.
5.
'k Zie teegen my hunn' mond wyd opgesperd,
Gelyk een leeuw die, roofziek, brult door 't woud.
'k Ben uitgestort als water, niet betrouwd
Op losse beenen.
Myn hen versmolt, als was; myn' kragt is heenen,
Verdroogd, gelyk een' potscherf; by her kleeven
Der tonge aan myn gehémelt', legt gy 't léven
In 't stof der dood.
6.
Wyl ik, alom, van honden, van een snood
Gespuis omringd, aan handen, voeten fel
Doorgraaven, al myn' beend'ren ligtlyk tel,
Aanschouwen 't veelen,
Die, zig ten bait', myn' kleederen verdeelen,
En werpen 't lot daarover; maar, o Heere!
Myn' sterkte, wees niet ver; uw' hulpe keere
Zeer haast tot my;
7.
Opdat myn' ziel den zwaarde onthéven zy,
Myne eenzaame uit de kaaken van den hond.
Verlos my van der felle leeuwen mond,
Van 's eenhoorns hoornen:
'k Zal dan uw' naam den, neevens my, verkoor'nen,
Myn' broederen, vertellen; 'k zal, in 't midden
Der kerke, uw' lof met danker en met bidden
Om hoog doen gaan.
8.
Gy, die God vreest, al Jakobs zaad, komt aan
Met Israëls, pryst, eert den Heere, ontziet
| |
[pagina 58]
| |
Zyn aangezigt: want hy veracht u niet,
Noch smaad de elenden
Der lyd'ren, met zyn oog van hen te wenden:
Want als ik riep verhoorde hy myn' béden.
'k Heb nu den volke een' godgewyde réden
In 't hert bereid.
9.
'k Zal myn' gelofte in teegenwoordigheid
Der vroomen, der godvreezenden voldoen.
't Zagtmoedig volk zal zig met eeten voên,
Zal zig verzaaden.
't Godzoekend hers, vernoegd om 's Heeren daaden,
Zal ook zyn' lof uitgalmende, eeuwig leeven.
Al de aarde zal 't gedenken, zig begeeven
Tot God den Heer.
10.
Al 't heidendom staat eind'lyk voor hem neêr
Te knielen: wyl zyn staf 't heelal bestiert.
Al 't vette volk zal, daar God word gevierd,
Te zaamen eeten
Met allen, die, veracht in 't stof gezeten,
Nog bukkend' voor zyn aanschyn komen zullen,
Met die zyn' ziel ten léven niet vervullen
Of voeden kan.
11.
't Geloovig volk, hun heilig zaad, zal dan,
Te boek gesteld, den Heere toegebragt,
Hem dienen, van geslachte tot geslacht.
Zy zullen komen.
En 't heil van zyn genaderecht, den vroomen
Zo vast beloofd, verkondigen, doen hooren
Aan al het volk, dat immer word geboren
In laat'ren tyd.
|
|
