Winterloof. Late gedichten 1884-1887

[p. 122]

Teleurstelling.

‘'k Trad moedig op, maar bleef alleen.

Van vriend en geestverwant niet één

Gezind tot volgen of mijn zijde te bekleeden.
Thans draaft een gansche kudde in 't eens versmade spoor;
Maar niemand gunt mij de eer voorop te zijn getreden;
't Is eigne wijsheid nu, die 't goede pad verkoor!

Wie denkt aan mijn vergeefsche schreden?’

Zoo gaat het steeds, mijn vriend! en heel de wereld door;
En - die zichzelv' niet zocht is even weltevreden.