Winterloof. Late gedichten 1884-1887

[p. 92]

De Eoolsche harp.

De eoolsche harp ruischt in den nacht,

Ruischt op den toon der treurgezangen;

Aandoenlijk als de weeke klacht

Van 't hartje, dat van liefde smacht,

Of breekt van onvervuld verlangen.

Die doorslaapt, waar die citer slaat,

Sliep zeker in met zoete droomen;

Die slaaploos aan het venster staat

Wendt naar den kant het bleek gelaat,

Vanwaar de galmen óverkomen.

De nachtwind weet niet wat hij doet,

Die al haar snaren dwingt te trillen,

- Zoo min als 't oog dat, door zijn gloed,

Ontroering in een rein gemoed

Verwekt, maar niet vermag te stillen.

1886.