Winterloof. Late gedichten 1884-1887

[p. 42]

Germania.
(Niederwald, Augustus 1885).

Germania rust op haar zwaard,

En heft de Keizerskroon naar boven,

Omkranst met lauwren harer waard,

Wier glans geen spijt of nijd kan dooven.

Haar Keizer, met zijn kloek geslacht

En helden die voor krijgseer blaken,

Houdt aan haar Rijn de trouwe wacht,

En zal ook aan den Moezel waken.

De loftrompet blaast ver en luid

Haar oogst van zegepralen uit.

Wie koenheid, kracht, en vrijheid mint,

Aanschouwt haar beeld met welbehagen.

Haar lokken fladdren op den wind;

Haar oog is helder opgeslagen;

Haar schoone mond zegt vastheid aan,

Haar blik, verachting van gevaren;

Ontzag gebiedt haar rustig staan

Te midden van haar adelaren;

Daar ze in haar wijdgestrekt gebied

Haar een en eenig Duitschland ziet.

O Welk een dag, als op 't geluid

Der trom, haar zonen samenvloeiden,

En traan bij traan van gade en bruid

De hand die 't krijgszwaard greep besproeiden!

Ach, welke nachten, als de bloem

Haars volks, in haar gevallen helden,

Alleengelaten met hun roem,

Terneerlag op bebloede velden,

En door de najaarswolken heen,

De maan hun koud gelaat bescheen!

[p. 43]

 

Maar welk een dag van vreugde en eer,

 

Als zij haar dappre duizendtalen,

 

Met d' eikenlooftak op 't geweer,

 

Door luid gejubel in zag halen!

 

Als echtgenoot en bruidegom

 

Weer gade en bruid in de armen zonken,

 

En bij 't ontroerend wellekom

 

Geen tranen dan van blijdschap blonken,

 

Daar 't ‘Dank zij God!’ bij 't lofgeschal

 

Ten hemel steeg van berg en dal!

 

 

 

Die dag heeft rijkelijk vergoed

 

Een jaar van krijg en afzijnsmarten,

 

Van bergen angst en stroomen bloed

 

En zooveel rouw voor zooveel harten.

 

Die dag, God geve 't! hebbe een tijd,

 

Een schoonen tijd, een Eeuw van vrede,

 

Voor kroost en nakroost ingewijd,

 

Die 't zwaard terughoudt in de scheede,

 

Die broedertwist noch tweedracht duldt,

 

En Amalthea's horen vult.