Winterloof. Late gedichten 1884-1887

[p. 5]

Aan mijn volk.
(Herinnering aan 13 Sept. 1884.)

Mijn Volk, mijn eigen dierbaar Volk,

Goed Volk der Nederlanden!

Tot aan mijn jongsten ademtocht
Blijft u mijn hart en ziel verknocht

Met sterke liefdebanden.

Al waart gij koud voor mij geweest,

Nog zou die liefde gloren;

Voor haar is 't Hollandsch hart gemaakt;
Ze is met mijn leven zelf ontwaakt,

Haar kiem mij aangeboren.

Maar nu! Hoe hebt ge ook mij bemind,

Die in uw midden woonde!

Uw liefde - diepst gevoelde ik haar,
Toen zij mijn Tienmaal Zeven jaar

Met al haar goedheên kroonde.

De gunst des Konings schoot een straal

Van vorstlijk welgevallen.

Geen zweem van afgunst - o veel meer!
Een liefdrijk ijvren voor mijn eer,

Vreugde en geluk, bij allen.

[p. 6]

 

Neen! 'k Stond op dien Septemberdag,

 

Niet ‘tusschen dorre blaren’.

 

't Was bloem en loover wat ik zag;

 

De Schoonheid had haar liefsten lach;

 

De Ernst liet zijn rimpels varen;

 

 

 

De Wijsheid schonk haar vriendlijkst woord,

 

De Kunst haar zoetste tonen;

 

De Dichter bracht zijn hartlijkst dicht,

 

De Jeugd haar stralend aangezicht,

 

Meer waard dan lauwerkronen.

 

 

 

Waar waren, o mijn Volk! dien dag,

 

Uw twisten en krakeelen,

 

Miskenning, argwaan, nijd en spijt;

 

Waar iets, dat in dees droeven tijd

 

De geesten moet verdeden?

 

 

 

Den hoogen God zij eer en lof!

 

Die dag was zonder wolken;

 

Hij toonde uw hart en waren aard,

 

Mijn hoogsten dank en liefde waard,

 

En d'eerbied aller volken.