Najaarsbladen. Gemengde gedichten, 1874-1880

[p. 135]

Onvermogen.

Op eenmaal soms ontwaakt in mij,

Wanneer ik 't minst verwachte,

Van schoonheid en van poëzy

De wordende gedachte.

Een onbepaalde en zoete lust

Sluipt hart en aadren binnen,

Als werd ik in den droom gekust

Door een der Zanggodinnen.

Er ruischen tonen om mij heen,

En schoone vormen zweven

In glanzig nevelwaas dooreen,

Die mij het hart doen beven.

De schoonste wenkt mij in 't verschiet

Om tot haar door te dringen;

Ik strek mijn armen uit - zij vliedt,

En al mijn snaren springen.

1879.