Najaarsbladen. Gemengde gedichten, 1874-1880

[p. 119]

Bij een grafpaal.
(Naar William C. Bennett)

Slechts: Guurtje Prijser. Boven dien

Geen woord. Het jaartal zelfs vergeten

Is 't niet puur dwaasheid, omtezien

Naar iemand, daar wij niets van weten.

Maar 't is niet anders; Guurtje ligt

Dicht bij een weg, dien 'k vaak moet reizen;

En krijg ik Guurtjen in 't gezicht,

Mijn hart wordt week en vol gepeizen.

Niets dat haar leeftijd melden mag.

Jong? Oud? Vergeefsch is al mijn gissen.

Een kind? Een zuigling van een dag?

Een meisje? Een vrouw? Wie zal 't beslissen?

Maagd? Gade? Weeuw?.... Wij moeten 't dan

Maar zonder deze kennis stellen;

Hier zijn we alleen maar zeker van,

Dat wij niets hebben te vertellen.

Wat was haar lot? Dat van een kind,

Omringd van liefde en welgevallen?

Of van een jonge maagd, bemind

Door eenen, en gevierd door allen?

Was ze ijdel? Needrig? Minzaam? Hoog?

Druk? Geestig? Of een stil natuurtje?

Zat daar een schalkjen in haar oog?

Een heksje? Ik wil 't niet hopen, Guurtje!

[p. 120]

 

Was moedervreugd of moedersmart

 

Haar deel? Of wel, bij beurte, beide,

 

Waar zij een liev'ling van haar hart

 

Naar 't echtaltaar of 't graf geleidde?

 

Heeft zij haar kleinkroost groot gezien,

 

Of uit de wieg in 't kistje leggen?

 

Een dierbaar petekind misschien;

 

Haar eerste en schoonste? Wie zal 't zeggen

 

 

 

Doch mijn verbeelding blijft maar steeds

 

Van 't nooit geziene Guurtje droomen,

 

Aan al wat ons vervult en vrees

 

En hoop en zorg baart lang ontkomen.

 

Wat ze ooit gehad hebb', hier is rust

 

Voor haar in dezen koelen lommer;

 

Haar bangste strijd werd hier gesust,

 

Haar hoogste vreugd, haar laatste kommer.

 

 

 

Hoe zacht ontroert zij mij 't gemoed,

 

Die lang door elk vergeten doode,

 

Slechts niet door Hem, die hier zoo zoet

 

Een geur doet opgaan van haar zode.

 

Zoo als zij hier ligt, kan 'k haar mij

 

Slechts als een lieflijk wezen denken,

 

Die 't leven opgaf vrij en blij,

 

Om God haar beste deel te schenken.

 

 

 

Ik denk haar jeugdig, schoon en zacht,

 

Een effen voorhoofd, gouden lokken,

 

Een vriendlijk oog, een mond die lacht,

 

Door zorg, noch vrees, noch leed vertrokken.

 

Niets mag voor mij van dit gelaat

 

Den zacht weldadige' indruk storen,

 

Daar 't onbewolkter voor mij staat,

 

Dan wat me ooit levend kwam te voren.

 

 

 

Want zij die leven hebben duur

 

Noch rust, 't moge avond zijn of morgen!

 

Nooit eens een vrij, een vredig uur,

 

Maar altijd arbeid, drukte, zorgen.

[p. 121]

 

Voor haar zijn lief en leed daarheen,

 

Al wat ons zuchten doet en beven;

 

Haar laatste strijd is uitgestreên;

 

Haar zonden, hopen wij, vergeven.

 

 

 

Op Gods tijd volgden, voor en na,

 

Al die haar kenden en beminden

 

Haar in het oord der ruste na,

 

Tot wederzien en wedervinden.

 

Sta hier dan niets meer dan haar naam,

 

't Is haar zoo wèl in 't eeuwig leven,

 

Als die veel gaven om een faam,

 

Die niet heel veel om hen zal geven.

 

 

 

Maar gij, die deze verzen schrijft

 

En meent: ‘'k heb wel eens iets geschreven,

 

Dat hier en daar, als 't hangen blijft,

 

Mij, met mijn naam, zal overleven!’

 

Zou 't zoo veel schelen of me u las

 

Of niet, na jaar en dag?... Wees wijzer.

 

Vergeten ook, slaapt ge onder 't gras

 

Al even zacht als Guurtje Prijser.

1878.