Madelieven

[p. 155]

Aan eene erfdochter.

Wie zal u drukken aan zijn hart,

U dragen door dit leven?

Wie, in des levens zorg en smart,

Steun en vertroosting geven?

Wie, altoos met dezelfde trouw
Voor de eene en uitverkoren vrouw,

Wier min zijn ziel verblijdde,

Zich stellen aan uw zijde?

De man, die daar een hart toe heeft,

Dien zal mijn hart beminnen.

Hij zoekt wat God in 't echtheil geeft,

En geen genot der zinnen.

[p. 156]

 

Maar 't oog, dat op uw schoon slechts vlamt,

 

Op 't edel huis, waar uit gij stamt,

 

Uw rijkdom is geslagen, -

 

Dat kan ik niet verdragen.

 

 

 

Hoe teerder 't u zal gadeslaan,

 

Hoe vuriger belezen,

 

Hoe meer de hoon, u aangedaan

 

Me een ergernis zal wezen:

 

Miskenning van uw schoonste schoon

 

Uw besten schat, uw hoogste kroon;

 

Miskenning van den zegen,

 

In uw bezit gelegen.