Madelieven

[p. 146]

Bij den dood van Dr. Johannes Josephus Viotta, Componist.
Overleden 6 Februari 1859.

Ook die harp, ook die harp dan tot zwijgen gebracht,

Wier geklank aan mijn zangen zich paarde,

In de dagen van jeugd en ontluikende kracht,

Die een hemel beloofden van de aarde!¹

Die ook sints, in 't gedrang van des levens gewoel,

Door het lied van den man zich liet wekken,

En, in geestrijke tonen, 't eenstemmig gevoel

En het hart van den vriend deed ontdekken.²

Nog een lied was beloofd; nog een lied werd verwacht;

Was op weg van mijn hart tot mijn lippen -

Maar eer de adem mijns monds het had overgebracht,

Kwam die harp aan den meester te ontglippen.

1 Zie de Leidsche Studenten-almanakken van de jaren 1836, 37, 38.

2 ‘Nooit’; schreef zijne welwillendheid, nog weinige maanden voor zijn dood, bij de uitnoodiging tot hetgeen waarop de derde strophe van dit stukje doelt: ‘nooit heb ik kunnen nalaten velen uwer verzen, en vooral enkelen, die door den vorm daartoe geschikt waren, te componeeren.’

[p. 147]

 

Zet haar neer bij zijn graf, waar des avonds de wind

 

Haar met smartlijke zuchten bespele;

 

En bereikt haar dees toon uit het hart van een vrind,

 

Dat zij aansla en klagelijk kweele!