Gedichten. Nog eens winterloof en Dennenaalden

[p. 248]

Ten besluite.

Wat door hart en leven ging,

Of door 't hoofd kwam spelen,

Lokte allicht een toontjen uit

Een der snaren van mijn luit,

Zocht zich meê te deelen.

‘In mijn dichten is mijn hart,’

Heeft mijn pen geschreven;

Ja, in vreugd en droefenis,

Zooals 't was, en werd, en is,

Heel mijn hart en leven.

Ooren zijn er steeds geweest,

Die mij hooren wilden,

Trouwe harten, nimmer koel

Waar mijn snaren van 't gevoel,

Dat mij aangreep, trilden.

Dank mijn Vrienden, dank mijn Volk!

Houdt uw ooren open

Voor wat schoon is, goed, en waar!

Van uw ouden harpenaar

Valt, na zes en tachtig jaar,

Wel niet meer te hopen.

13 September 1900.