Gedichten. Nog eens winterloof en Dennenaalden

[p. 144]

Tachtigste verjaardag.
13 September 1894.

Mijn God, hier bid, hier schrei ik om,

Laat mij en herfst en zomer derven,
Laat me in mijns levens lente sterven,

Maar Heer! geen Wintersche ouderdom!

1836. Najaarsmijmering.

'k Ben in de vaag van 't leven niet

Bezweken;

Mijn herfst en zomer bleven niet

Ontbreken.

Is ‘wat mijn zomer heeft beloofd’

Gekomen?

Is aan mijn takken ‘bruikbaar ooft’

Vernomen?....

't Moest meer geweest zijn, zucht mijn ziel,

Waar zoo veel dauw en regen viel.

Mij is een zómersche ouderdom

Geschonken,

En moed noch kracht, hoe hoog hij klom,

Ontzonken;

Veel, heel veel liefde strooide een schat

Van bloemen

Op wat ik nu mijn àfgaand pad

Moet noemen,

Maar dat mij, van haar steun verzeld,

Haast niet doet voelen dat het helt.

Ik zal, al is het eind niet ver,

Niet vreezen;

Daar is voor mij een lieve ster

Gerezen;

Een ster die in geen duisternis

Verdwijnen,

Maar helderst waar het donkerst is

Zal schijnen,

Tot dat haar licht versmelten mag

In dien nooit ondergaanden dag!

[p. 145]

 

Lof, eer, en dank zij U, mijn God,

 

Gegeven,

 

Voor al uw goedheên, heel mijn lot

 

En leven:

 

Voor 't hoogste en heiligste uit uw schat

 

Verkregen!....

 

Aan al wat me ooit heeft liefgehad

 

Mijn zegen!

 

Mijn zegen, dierbre vrouw en kroost,

 

En, als 't op scheiden gaat, Zijn troost!