Gedichten. Nog eens winterloof en Dennenaalden

Ter bruiloft van een zoon.
Leiden, 9 Febr. 1894.

Hoe zoet is mij 't ‘zoet Leiden’ thans

Van eigen jonglingsdagen,

Daar ik d'oranjebloesemkrans

Door 't minlijk hoofd zie dragen

Van haar, die nu door hart en hand
Aan een geliefden zoon verpand,

Hem, in ditzelfde Leiden,

Een Eden gaat bereiden.

Geen Pison- en geen Gihon-stroom

Zal om dit Eden bruisen,

Maar de Oude Rijn zal langs zijn zoom

Met stille waatren ruischen.

't Goud van 't Havila-land is goed,
De steen Sardonyx rijk in gloed,

Maar meer dan goud en steenen

Zal zich voor hen vereenen.

Wie is het, welker waarde gaat

Ver boven puikrobijnen?

De Vrouw, die in den echten staat

Haar deugden uit doet schijnen.

Wie is de Man, de rechte Man,
Die haar gelukkig maken kan,

Dan die naar 't Woord des Heeren

Haar zal ontzien en eeren?

[p. 139]

 

Waar bloeit, schoon ver van 't Paradijs

 

Door zonde en schuld verloren,

 

De schoonste roos nog hedentijds,

 

In gindschen Hof geboren,

 

Dan waar men één is door den band

 

Gevlochten door Gods eigen hand,

 

Voor die van dag tot dagen

 

Zijn zegen zullen vragen?

 

 

 

Geliefden, sier die hand uw hof

 

Met bloemen en met vruchten,

 

Die opgaan tot zijn eer en lof,

 

En geen verdorring duchten!

 

Blijft. of het stormt of 't koeltje suist,

 

In wat er door de blaadren ruischt

 

De Godsstem onderscheiden,

 

Die hooger op wil leiden!