Gedichten. Nog eens winterloof en Dennenaalden

[p. 39]

Aan den heiland.

Die zich in zonden baadde,

Maar U heeft aangeraakt,

Dien zuivert uw genade,

Die nooit haar woord verzaakt.

Maar die-ook voelt de krachten,

Die van u uitgegaan,

Naar zijn vernieuwing trachten,

Naar zijn volmaking staan.

Hij heeft van U verkregen

Gezondheid, kracht en moed,

Een weldaad, en een zegen

Die doorwerkt in zijn bloed,

Die in zijn ziel en zinnen,

In al wat in hem leeft,

Een arbeid doet beginnen,

Die nimmer einde heeft.

Geen eind; schoon menigmalen

Verslapping van de vlijt,

Ontzag voor hinderpalen,

Verzuim van taak en tijd,

Een knikken van de knieën

Een weigren van den voet,

Slechts vaakrig weerstand bieën

Aan wat de traagheid voedt.

U heb ik aangegrepen,

Gij hebt mijn hand gevat!

Ei, blijf mij medesleepen

Op t hachlijk levenspad,

Waar wankelen en hinken

Steeds nieuwe krachten vraagt,

En machtloos neer moet zinken,

Dien gij niet schraagt en draagt.