Gedichten. Deel 3

Kinderlach.
Aan een Darwinist.

Wat apenmoeder heeft voorheen

Haar jong zoo vriendlijk aangekeken,

Dat de apensnoet is weggeweken,

En 't lachje van een kind verscheen?

Het kinderlachje, zoo welsprekend,

Vol leven, liefde, ziel en geest,
Dat, feitlijk, tusschen mensch en beest

De onmeetlijkheid van d'afstand teekent?

Laat, uit een stam nog onbekend,

Sim Spitsneus naast Sim Platneus spruiten,

Met menschelijke kin en kuiten,

En zonder staart aan 't achterend;

Laat Gibbons, Orangs, en Gorillen,

En Chimpanzé's de wellust zijn
Van die volstrekt in rechte lijn

Uit grijnzende apen dalen willen:

Één blik op 't wichtjen aan de borst

Van die zij weerhelft heeten mogen,

[p. 265]

 

Als zij, na 't laven van zijn dorst,

 

Het aanziet met haar zielvolle oogen

 

En toelacht, en dien moederlach

 

Betaald ziet met het zacht ontplooien

 

Dier lipjes versch gelaafd, vermag

 

Dat luchtkasteel omver te gooien!

 

 

 

Verloren zoon! 't is vruchteloos

 

Verlangd eens anders zoon te wezen:

 

Uw werklijke afkomst staat altoos

 

In 't lachje van uw kind te lezen.

 

 

 

Ἀδάμ τοῦ Θϵοῦ. Luk. III. 38.